Już na samym początku nowego filmu Valeria Bruni Tedeschi umieściła scenę mówiącą o nim właściwie wszystko. Oto Anna (w tej roli sama reżyserka) przedstawia swój nowy projekt przed komisją scenariuszową. Członkowie gremium zadają coraz bardziej wścibskie i złośliwe pytania, czym doprowadzają artystkę na skraj załamania nerwowego. W pewnym momencie kamera zatrzymuje się na twarzy 88-letniego Fredericka Wisemana. Grający samego siebie sędziwy mistrz kwituje obserwowane wydarzenia grymasem wyrażającym jednocześnie niedowierzanie i iście łobuzerską ekscytację. Choć znany dokumentalista znika z ekranu po kilkunastu sekundach, jego duch unosi nad "Summer House" już do samego końca seansu.
Tedeschi, podobnie jak zwykł to czynić Wiseman, który na tegorocznym festiwalu w Wenecji pokazał swój najnowszy film (znakomita "Monrovia, Indiana"), stawia na bohatera zbiorowego. Równie ważni jak Anna okazują się bowiem dla Francuzki przyjaciele kobiety spotykający się w pięknej nadmorskiej willi, by wspólnie nakręcić film. Sam budynek i jego okolica również odgrywają w opowieści istotną rolę. Przepastny ogród, gdzie artyści trwonią czas na niekończących się biesiadach, kontrastuje z ciasnotą wnętrz, stanowiących z kolei domenę usługującej burżujom służby. Myliłby się jednak ten, kto spodziewa się po "Summer House" jeszcze jednej opowieści o zepsutych bogaczach i szlachetnych ludziach pracy. Pokazując, że relacje wewnątrz obu grup przesiąknięte są tą samą, podskórną rywalizacją, Tedeschi udowadnia, że interesuje ją wszystko, poza upraszczającą publicystyką.
"Summer House" najlepsze jest wtedy, gdy reżyserce udaje się złapać widza w pułapkę i obnażyć zwodniczy charakter ekranowej idylii. Doskonały przykład tej strategii stanowi podejście do używanego przez bohaterów języka. Choć Anna i jej przyjaciele pozują na wyrafinowanych kosmpolitów, którzy z jednakową swobodą porozumiewają się francuskim i włoskim, w rzeczywistości sprawa okazuje się bardziej skomplikowana. Nieustanne mieszanie dwóch porządków świadczy z jednej strony o niemożności osiągnięcia pełnego porozumienia, a z drugiej demaskuje złożoną naturę niemal każdej postaci. To przecież nie przypadek, że ludzie prowadzący po francusku intelektualne rozmowy o sztuce, po przejściu na język Dantego obnażają temperament godny największych heroin włoskiego neorealizmu.
Wspomniane kontrasty stanowią, oczywiście, źródło zabawnych nieporozumień, ale i swego rodzaju egzystencjalnej niepewności. Idąc tym tropem, Tedeschi z dość dużą wprawą łączy na ekranie rzeczywistość z fikcją. Dzięki temu chwilami nie jesteśmy pewni, czy ekranowa rozmowa odbywa się między bohaterami czy postaciami odgrywanymi przez nich w filmie Anny. Konfuzję tę pogłębiają jeszcze tylko wybory obsadowe. Tedeschi zaangażowała do "Summer House" swoje dzieci i matkę, a w jednych z głównych ról obsadziła Valerię Golino i Riccarda Scamarcia, którzy do niedawna stanowili jedną z najgorętszych par włoskiego showbiznesu.
Oczywiście, w koncepcie zderzenia światów prawdy i sztuczności nie ma dziś nic specjalnie odkrywczego. Tedeschi ani przez moment nie napina się jednak na stworzenie arcydzieła. "Summer House" to po prostu przyzwoicie zrealizowana i zagrana komedia obyczajowa w typowo "śródziemnomorskim" stylu. Jeśli zatem nie jesteście fanami kina nieśpiesznego, gadanego i celebrującego piękne krajobrazy, od poniższej oceny śmiało możecie odjąć jedną gwiazdkę. Jeżeli za to podobne filmy zwykle przypadają Wam do gustu, spędzicie z "Summer House" całkiem przyjemne dwie godziny.
Tedeschi, podobnie jak zwykł to czynić Wiseman, który na tegorocznym festiwalu w Wenecji pokazał swój najnowszy film (znakomita "Monrovia, Indiana"), stawia na bohatera zbiorowego. Równie ważni jak Anna okazują się bowiem dla Francuzki przyjaciele kobiety spotykający się w pięknej nadmorskiej willi, by wspólnie nakręcić film. Sam budynek i jego okolica również odgrywają w opowieści istotną rolę. Przepastny ogród, gdzie artyści trwonią czas na niekończących się biesiadach, kontrastuje z ciasnotą wnętrz, stanowiących z kolei domenę usługującej burżujom służby. Myliłby się jednak ten, kto spodziewa się po "Summer House" jeszcze jednej opowieści o zepsutych bogaczach i szlachetnych ludziach pracy. Pokazując, że relacje wewnątrz obu grup przesiąknięte są tą samą, podskórną rywalizacją, Tedeschi udowadnia, że interesuje ją wszystko, poza upraszczającą publicystyką.
"Summer House" najlepsze jest wtedy, gdy reżyserce udaje się złapać widza w pułapkę i obnażyć zwodniczy charakter ekranowej idylii. Doskonały przykład tej strategii stanowi podejście do używanego przez bohaterów języka. Choć Anna i jej przyjaciele pozują na wyrafinowanych kosmpolitów, którzy z jednakową swobodą porozumiewają się francuskim i włoskim, w rzeczywistości sprawa okazuje się bardziej skomplikowana. Nieustanne mieszanie dwóch porządków świadczy z jednej strony o niemożności osiągnięcia pełnego porozumienia, a z drugiej demaskuje złożoną naturę niemal każdej postaci. To przecież nie przypadek, że ludzie prowadzący po francusku intelektualne rozmowy o sztuce, po przejściu na język Dantego obnażają temperament godny największych heroin włoskiego neorealizmu.
Wspomniane kontrasty stanowią, oczywiście, źródło zabawnych nieporozumień, ale i swego rodzaju egzystencjalnej niepewności. Idąc tym tropem, Tedeschi z dość dużą wprawą łączy na ekranie rzeczywistość z fikcją. Dzięki temu chwilami nie jesteśmy pewni, czy ekranowa rozmowa odbywa się między bohaterami czy postaciami odgrywanymi przez nich w filmie Anny. Konfuzję tę pogłębiają jeszcze tylko wybory obsadowe. Tedeschi zaangażowała do "Summer House" swoje dzieci i matkę, a w jednych z głównych ról obsadziła Valerię Golino i Riccarda Scamarcia, którzy do niedawna stanowili jedną z najgorętszych par włoskiego showbiznesu.
Oczywiście, w koncepcie zderzenia światów prawdy i sztuczności nie ma dziś nic specjalnie odkrywczego. Tedeschi ani przez moment nie napina się jednak na stworzenie arcydzieła. "Summer House" to po prostu przyzwoicie zrealizowana i zagrana komedia obyczajowa w typowo "śródziemnomorskim" stylu. Jeśli zatem nie jesteście fanami kina nieśpiesznego, gadanego i celebrującego piękne krajobrazy, od poniższej oceny śmiało możecie odjąć jedną gwiazdkę. Jeżeli za to podobne filmy zwykle przypadają Wam do gustu, spędzicie z "Summer House" całkiem przyjemne dwie godziny.
Moja ocena:
7
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
