Od początku swojej kariery Darren Aronofsky walczy z tymi samymi demonami. Dążenie do spełnienia marzeń i ludzkie obsesje to główne tematy każdego z jego filmów. "Czarny łabędź" nie jest tutaj wyjątkiem, jednak to, co Aronofsky stworzył tym razem, przechodzi jakiekolwiek wyobrażenia. To już nie film, to sen, który fascynuje swoją innością i brutalnym pięknem.
"Czarny łabędź" to historia Niny, młodej, ambitnej tancerki baletowej, która właśnie dostała główną rolę w "Jeziorze łabędzim". Główna bohaterka, mieszkająca z nadopiekuńczą matką, jest wręcz ucieleśnieniem Białego łabędzia - delikatna, krucha istota, która sprawia wrażenie osoby bardzo zagubionej i niepewnej. Jednak wymarzona rola stawia przed nią zadanie wcielenie się również w Czarnego łabędzia - jej dokładnego przeciwieństwa. Reżyser przedstawia całą historię z niezwykłą precyzją i spokojem. I to właśnie przez ten spokój jego film jest tak niespokojny. Bo o czym Aronofsky opowiada? O dążeniu do perfekcji i o tym, że geniusz jest tak naprawdę synonimem słowa obłęd. Coraz bardziej popadająca w szaleństwo tancerka staje się coraz doskonalsza. Jej obłąkanie to dar i przekleństwo zarazem. A może całe życie jest snem, baletem szaleństwa, z którego przebudzić możemy się dopiero umierając? Reżyser "Zapaśnika" wyraźnie daje do zrozumienia, że "życie" i całkowite poznanie, wiąże się z dobrem i złem, z czarnym i białym, ale musimy być świadomi gdzie to prowadzi. Aronofsky stworzył swoje opus magnum. To film stylistycznie wysmakowany do granic możliwości. Jeśli jednak odczytujecie moje poprzednie zdanie, jako "ładne zdjęcia i kolorki", to muszę was zmartwić - to obraz do granic możliwości surowy, a jego piękno, paradoksalnie tkwi w obrzydliwości. Niektóre sceny ogląda się naprawdę nieprzyjemnie, ale właśnie dzięki nim reżyser uzyskał niepowtarzalny efekt. Oglądając "Czarnego łabędzia", ma się wrażenie uczestniczenia w koszmarze, który hipnotyzuje. Zło urzeka i nie pozwala o sobie zapomnieć, a my, widzowie, mimo bólu nadal chcemy uczestniczyć w tym teatrze lęku.
To jednak nie tylko popis umiejętności Aronofsky’ego. To w dużej mierze kreacja Natalie Portman, która tak jak jej bohaterka, stała się odgrywaną postacią. Portman w mistrzowski sposób oddała dwoistość postaci Niny i jej powolną przemianę. Tancerka fascynuje i przeraża. Warto wspomnieć także o Vincencie Casselu, który stworzył bohatera niejednoznacznego i nie mniej intrygującą co Nina.
"Czarny łabędź" olśniewa. Rzadko zdarza mi się, że po wyjściu z kina nie potrafię jednoznacznie powiedzieć co sądzę o filmie. Jedyne, co przychodziło mi wtedy do głowy, to słowo "hipnotyzujący". I taki właśnie jest ten obraz - nie daje konkretnych odpowiedzi, wżera się w umysł niczym najstraszliwszy sen, by przypominać się w najmniej oczekiwanym momencie. Darren Aronofsky osiągnął absolutną perfekcję. Pytaniem jest tylko to, jaką cenę za nią zapłacił.
"Czarny łabędź" to historia Niny, młodej, ambitnej tancerki baletowej, która właśnie dostała główną rolę w "Jeziorze łabędzim". Główna bohaterka, mieszkająca z nadopiekuńczą matką, jest wręcz ucieleśnieniem Białego łabędzia - delikatna, krucha istota, która sprawia wrażenie osoby bardzo zagubionej i niepewnej. Jednak wymarzona rola stawia przed nią zadanie wcielenie się również w Czarnego łabędzia - jej dokładnego przeciwieństwa. Reżyser przedstawia całą historię z niezwykłą precyzją i spokojem. I to właśnie przez ten spokój jego film jest tak niespokojny. Bo o czym Aronofsky opowiada? O dążeniu do perfekcji i o tym, że geniusz jest tak naprawdę synonimem słowa obłęd. Coraz bardziej popadająca w szaleństwo tancerka staje się coraz doskonalsza. Jej obłąkanie to dar i przekleństwo zarazem. A może całe życie jest snem, baletem szaleństwa, z którego przebudzić możemy się dopiero umierając? Reżyser "Zapaśnika" wyraźnie daje do zrozumienia, że "życie" i całkowite poznanie, wiąże się z dobrem i złem, z czarnym i białym, ale musimy być świadomi gdzie to prowadzi. Aronofsky stworzył swoje opus magnum. To film stylistycznie wysmakowany do granic możliwości. Jeśli jednak odczytujecie moje poprzednie zdanie, jako "ładne zdjęcia i kolorki", to muszę was zmartwić - to obraz do granic możliwości surowy, a jego piękno, paradoksalnie tkwi w obrzydliwości. Niektóre sceny ogląda się naprawdę nieprzyjemnie, ale właśnie dzięki nim reżyser uzyskał niepowtarzalny efekt. Oglądając "Czarnego łabędzia", ma się wrażenie uczestniczenia w koszmarze, który hipnotyzuje. Zło urzeka i nie pozwala o sobie zapomnieć, a my, widzowie, mimo bólu nadal chcemy uczestniczyć w tym teatrze lęku.
To jednak nie tylko popis umiejętności Aronofsky’ego. To w dużej mierze kreacja Natalie Portman, która tak jak jej bohaterka, stała się odgrywaną postacią. Portman w mistrzowski sposób oddała dwoistość postaci Niny i jej powolną przemianę. Tancerka fascynuje i przeraża. Warto wspomnieć także o Vincencie Casselu, który stworzył bohatera niejednoznacznego i nie mniej intrygującą co Nina.
"Czarny łabędź" olśniewa. Rzadko zdarza mi się, że po wyjściu z kina nie potrafię jednoznacznie powiedzieć co sądzę o filmie. Jedyne, co przychodziło mi wtedy do głowy, to słowo "hipnotyzujący". I taki właśnie jest ten obraz - nie daje konkretnych odpowiedzi, wżera się w umysł niczym najstraszliwszy sen, by przypominać się w najmniej oczekiwanym momencie. Darren Aronofsky osiągnął absolutną perfekcję. Pytaniem jest tylko to, jaką cenę za nią zapłacił.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Czarny łabędź (2010)
Druga strona medaluW jednym z nowojorskich teatrów reżyser Thomas Leroy właśnie przygotowuje nową wersję "Jeziora... czytaj więcej
Recenzja Czarny łabędź (2010)
Brzydkie kaczątkoDarren Aronofsky znajduje się obecnie w ścisłej czołówce Hollywood. Ów wysoki status osiągnął jakby... czytaj więcej
Recenzja Czarny łabędź (2010)
Perfekcja?Intrygujący szum wokół "Czarnego łabędzia" okazuje się niebezpodstawny. Darren Aronofsky po świetnym,... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
