Debiut fabularny Marcela Laffitte'a jest nietypową historią miłosną, rozgrywającą się w Copacabanie, jednej z dzielnic Rio De Janeiro. Madona w dzień jest poszukiwanym fryzjerem, wieczorami - drag queen w lokalnych klubach. Właśnie została okradziona przez kochanka, który zabrał jej oszczędności całego życia. Na zapłakaną Madonę trafia Elvis - fotografka i na czas braku zawodowych zleceń - roznosicielka pizzy. Elvis oferuje swoją pomoc, a Madona roztacza urok, na który nikt nie może pozostać obojętny.
Oglądając Elvisa i Madonę, można czasem odnieść wrażenie, że cofamy się w czasie do lat osiemdziesiątych. Jeszcze nie powstały wszystkie znane, bardziej i mniej wybitne filmy ukazujące życie różnych genderowych mniejszości. Słowem, sam temat jest na tyle nowy, że źródłem komizmu może być odwrócenie ról płciowych - kiedy przystojny młodzieniec uparcie udaje kobietę, a dziewczyna odgrywa rolę twardziela. Twórcy filmu dokładają starań, by uczynić bohaterów filmu sympatycznymi, jednak czynią to zbyt ostentacyjnie. Postaci "przeginają się" w każdej scenie, każdy gest nasycają przerysowaną kobiecością lub męskością i być może dlatego całość opowieści sprawia wrażenie napędzanej raczej przez stereotypy, niż wrażliwość na odmienne sposoby życia. Powstaje wrażenie, że twórcy próbują wchodzić w nie swoje buty i dlatego bez końca eksploatują mało odkrywcze pomysły.
Z tego powodu warto zwrócić uwagę na kilka zaledwie scen ukazujących konfrontację Elviry z jej snobistyczną, mieszczańską rodziną. Te złośliwe sekwencje, wolne od nadmiaru dobrych intencji obarczającego resztę filmu, to jedyne błyskotliwe partie Elvisa i Madony.
Oglądając Elvisa i Madonę, można czasem odnieść wrażenie, że cofamy się w czasie do lat osiemdziesiątych. Jeszcze nie powstały wszystkie znane, bardziej i mniej wybitne filmy ukazujące życie różnych genderowych mniejszości. Słowem, sam temat jest na tyle nowy, że źródłem komizmu może być odwrócenie ról płciowych - kiedy przystojny młodzieniec uparcie udaje kobietę, a dziewczyna odgrywa rolę twardziela. Twórcy filmu dokładają starań, by uczynić bohaterów filmu sympatycznymi, jednak czynią to zbyt ostentacyjnie. Postaci "przeginają się" w każdej scenie, każdy gest nasycają przerysowaną kobiecością lub męskością i być może dlatego całość opowieści sprawia wrażenie napędzanej raczej przez stereotypy, niż wrażliwość na odmienne sposoby życia. Powstaje wrażenie, że twórcy próbują wchodzić w nie swoje buty i dlatego bez końca eksploatują mało odkrywcze pomysły.
Z tego powodu warto zwrócić uwagę na kilka zaledwie scen ukazujących konfrontację Elviry z jej snobistyczną, mieszczańską rodziną. Te złośliwe sekwencje, wolne od nadmiaru dobrych intencji obarczającego resztę filmu, to jedyne błyskotliwe partie Elvisa i Madony.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
