Recenzja filmu

Spotkanie (2007)

W swoim drugim reżyserskim projekcie aktor Thomas McCarthy kontynuuje opowieść o zwyczajnych ludziach, ich zmartwieniach, bolączkach i nadziejach na przyszłość. I jak w debiutanckim "Dróżniku", tak i tu gorzkie chwile przeplatają się z momentami czystego szczęścia. Zupełnie jak w życiu. Życie profesora Waltera Vale'a przypomina zimny kominek wypełniony popiołami, wśród których tli się już tylko jedna iskierka. Jego egzystencja pozbawiona jest radości, pasji. Wszystko robi rutynowo. Nawet muzykę, ostatni link łączący go z rzeczywistym światem, traktuje w sposób mechaniczny. Wszystko to się jednak zmieni, kiedy zmuszony do udziału w konferencji naukowej powraca do swojego starego mieszkania. Okazuje się jednak, że nie jest ono puste. Witają go równie co on zaskoczeni nielegalni emigranci, Tarek i Zainab. I jak to u McCarthy'ego bywa, niezręczne spotkanie przerodzi się w nić porozumienia, a ta w równie niezręczną przyjaźń. Bo jakże może być inaczej? Bohaterów różni przecież wszystko. Pochodzenie, kultura, język, obyczaje, wiek, priorytety. Jednak na najbardziej podstawowym poziomie nie ma to większego znaczenia. Liczy się życie, radość, pasja. Pełen energii, pozytywnie nastawiony Tarek roznieci uśpiony w Walterze ogień. "Spotkanie" można sprowadzić do roli komentarza współczesnej sytuacji geopolitycznej Ameryki. Pokazuje, że narastająca ksenofobia jest błędna, że inności nie trzeba się bać, lecz wręcz przeciwnie, należy pozwolić jej wejść w nasze życie. Ta różnorodność wzbogaca nas i otwiera nam drogę do nieznanych doznań. To ona de facto jest życiem i należy jej bronić przed ignorancją, bezduszną biurokracją oraz irracjonalnym strachem. Jednak jest to tylko jedna strona medalu. Kiedy bowiem porówna się "Spotkanie" z "Dróżnikiem", wyraźnie zauważa się istniejące między nimi podobieństwa. Reżyser zdaje się cały czas opowiadać tę samą historię, którą można odnieść do aktualnej sytuacji, lecz która w rzeczywistości jest bardziej uniwersalna. To opowieść o wartości i niezbywalnej potrzebie kontaktu z drugim człowiekiem, zwłaszcza w momentach trudnych. Swoimi bohaterami czyni ludzi szarych, ginących w tle bądź znajdujących się całkowicie poza nawiasem społecznym. Nadając wartość i piękno ich życiu, wprowadza piękno i wartość w życie widzów. W przeciwieństwie jednak do "Dróżnika" "Spotkanie" nie ma happy endu, a mimo to pozostawia po sobie pozytywną energię, i to jest chyba najpiękniejsze w tym filmie. "Spotkanie" to ciepła, sympatyczna opowieść, której atutami jest nie tylko przemyślany, korzystający ze znanych wzorców scenariusz, ale i dobre kreacje aktorskie. Oczywiście prym wiedzie tu Richard Jenkins, który zwłaszcza w początkowych sekwencjach, kiedy gra zasklepionego w sobie profesora, daje popis prawdziwego talentu. Znakomitą rolę stworzyła też Hiam Abbass, która ostatnio zdaje się być w życiowej formie. Cicha, wrażliwa, a zarazem twarda Mouna w jej wykonaniu to jedna z ciekawszych kobiecych postaci ostatniego roku w amerykańskich kinach. Zapewne kariery w Hollywood nie zrobi, niemniej jednak każdy szanujący się kinoman powinien jej nazwisko zapamiętać (a tak naprawdę znać je już od dawna). Młodzi Haaz Sleiman i Danai Jekesai Gurira daleko nie odbiegają aktorskim wyjadaczom, i to właśnie dzięki temu "Spotkanie" jest tak solidną, wartą obejrzenia produkcją.