Recenzja filmu

Sztuka latania (1998)

W świecie filmu często brakuje wiarygodności. Największym błędem we współczesnych produkcjach jest jednak pozbawienie bohaterów tego, co najbardziej ludzkie - emocji. "Sztuka latania", będąca filmem magicznym, obfitującym w uczucia, przywraca wiarę w kinematografię. Richard (Kenneth Branagh), którego największą pasją są podniebne podróże, odbywa nieudany lot na skonstruowanej przez siebie lotni. Eksces ten pozostałby pewnie niezauważony, gdyby nie fakt, że wystartował on z dachu budynku, znajdującego się w centrum aglomeracji miejskiej, w którym pracuje jego dziewczyna, Julie. Para rozstaje się, a mężczyzna zostaje skazany na 120 godzin prac społecznych. Zaczyna opiekować się dwudziestopięcioletnią Jane (Helena Bonham Carter), cierpiącą na zanik mięśni. Richard spędza ze swoją podopieczną coraz więcej czasu, próbując urozmaicić monotonię jej życia. Wkrótce niepełnosprawna dziewczyna wyjawia mu swoje największe marzenie: pragnienie zaznania smaku miłości fizycznej. Prosi również przyjaciela o pomoc w zrealizowaniu tego zamierzenia. Choć film posiada wiele atutów, najważniejszym z nich wydaje się aktorstwo. Helena Bonham Carter wciela się w postać niepełnosprawnej dziewczyny brawurowo. Jane w ujęciu aktorki to osoba, która pomimo swej ułomności, próbuje zachowywać się jak jej pozostałe rówieśniczki, okazując równocześnie ogromną dojrzałość. Choć panną Hatchard targają sprzeczne uczucia, jest ona wytrwała w dążeniu do zamierzonego celu. Kenneth Branagh w roli niespełnionego artysty i wielbiciela lotnictwa sprawdza się równie dobrze, a porywczość i pewna nieporadność życiowa dodają jego bohaterowi ogromnego uroku. Doskonała gra aktorska ogromnie porusza widza, wywołując tym samym nadzwyczaj intensywne emocje. Kolejną mocną stroną produkcji są dialogi oraz ścieżka dźwiękowa. Rozmowy Richarda i Jane cechuje wiarygodność i barwność, a spotkania bohaterów otacza aura humoru. Ich wypowiedzi nie są pozbawione prawdziwych emocji oraz nutki ironii, dzięki czemu dosadne słowa, padające niejednokrotnie z ust młodej kobiety, idealnie wpasowują się w konwencję filmu. Poszczególne kwestie scenariusza Richarda Hawkinsa to prawdziwe perełki, opisujące w zabawny sposób zniekształconą nieco rzeczywistość. Muzyka w filmie gra dość istotną rolę, a świeżość i optymizm poszczególnych piosenek nadają obrazowi unikalnego charakteru. Na szczególną uwagę zasługują także zdjęcia, dzięki którym udało się ukazać, jak bardzo niesamowity może być lot samolotem. Podniebna podróż skonstruowanym przez Richarda aeroplanem należy do najciekawszych scen filmu, a zdjęcia wykonywane z lotu ptaka dostarczają widzowi niesamowitych wrażeń. Cieszy fakt, iż reżyser poruszył w swoim dziele problem niepełnosprawności. Potraktował go jednak dość nietuzinkowo, dzięki czemu komediodramat nie zamienił się we łzawą opowiastkę o cierpieniu. Ukazane zostało również, jak ważna jest potrzeba realizacji własnych marzeń oraz odnalezienia właściwej życiowej drogi. Film w doskonały sposób przedstawia, iż niezależnie od wieku, sytuacji materialnej czy też stanu zdrowia, każdemu z nas towarzyszą pewne elementarne pragnienia, m.in. akceptacji oraz bliskości drugiego człowieka, także w sensie miłości fizycznej. Wszystkie te aspekty zostały zobrazowane w sposób pełen optymizmu, co sprawiło, że pomimo trudnej tematyki, "Sztukę latania" ogląda się z ogromną przyjemnością. Film Paula Greengrassa to dzieło niebanalne, o niepowtarzalnym charakterze. Drobne niedociągnięcia nie mają większego znaczenia w przypadku ogólnej oceny tej produkcji. "Sztuka latania" to piękny, wartościowy film o potrzebie przyjaźni i przezwyciężaniu trudności. "Można żyć łatwo, ale nie pełnią życia" - niech słowa wypowiedziane przez Jane Hatchard będą podsumowaniem rozważań o jednym z najciekawszych filmów brytyjskich ostatnich lat.