Recenzja filmu

Wyspa Nim (2008)

"Głosy kazały mi to zrobić… Pies mi kazał… Jodie Foster kazała” – mówił w "Siedem" Davida Finchera detektyw David Mills, gdy nakreślał ironicznie profil psychologiczny zabójcy i szukał motywu dla jego okrutnych zbrodni. Dziś już dla poczciwej i amebowatej Jodie nikt nie szarpnie się na prezydenta. W "Wyspie Nim" autorytetem nie jest ani ona, ani gadający morświn. Teraz rządzi pirat Jack Sparrow, rodzeństwo Pevensie z Narnii, udomowiony Hellboy. Gdybym miał dziesięć lat, w ogóle bym się nie zastanawiał, czy wolę "Piratów z Karaibów" czy morświna. A Wy? "Wyspa…” pokazuje w każdej scenie, iż zmierzch analogowego kina familijnego był dziejową koniecznością. Żeby przejąć się losami dziewczynki mieszkającej razem z ojcem i tresowanymi zwierzakami na odciętej od świata wyspie, w cieniu wulkanu, trzeba zabrać na seans sześciopak. Być może alkoholowa mgiełka sprawi cuda. Pobłądzenie na morzu urośnie do rozmiarów bitwy o Śródziemie, a zerwanie masztu będzie dramatyczną kulminacją i zapowiedzią straszliwego, finałowego aktu. Z takimi bowiem przeszkodami zetknie się supertata Gerard Butler, który wypływa w morze i nie wraca. Supercórka Abigail Breslin ma problemy stosowne do wieku – musi uporać się z brakiem Internetu i przepędzić z dziewiczej wyspy otyłych wczasowiczów. I oczywiście odnaleźć tatę. Nie będzie to trudne, tata sam się odnajdzie. To film o porażkach indywidualnego toku nauczania. Gdyby mała Nim studiowała coś innego niż podręczniki do biologii, które podsuwa jej ojciec, wiedziałaby zapewne, że Alex Rover, wielki podróżnik i Indiana Jones wszystkich kloszardów, to jedynie literacka postać. Niemniej fakt, iż dziecię, przy swojej rezolutności i zaradności, jest głupiutkie jak bucik, nakręca całą akcję. Zamiast zmyślonego Alexa Rovera, z pomocą pośpieszy bohaterce autorka jego przygód, Alexandra Rover. Jodie. Wyprawienie jej na otwartą przestrzeń, po kilku latach trzymania w ciasnych klitkach (od "Azylu" po "Plan lotu") to najzabawniejszy element filmu. Komediowa, lecz sugestywna agorafobia.