A na mój gust, to syf, malaria i korniki. Postaci tłumaczą sobie rzeczy oczywiste, bo widz jest debilem i nie potraci wyciągać żadnych wniosków. Na zasadzie oklepanego i wyśmianego już "pipipi - spada tętno, tracimy go!"
Podobieństwo do paradokumentów rzeczywiście wali w nas jak obuchem już od pierwszych zdań. "Moja córka nie żyje? O Boże. Lepiej napiję się wody."
Szpitalna sterylność biura (wszystkich pomieszczeń) aż kłuje w oczy, no ale przecież to jakiś tam oddział specjalny, w dodatku na monitorach pokazują się takie cuda, że w NASA pewnie kipią z zazdrości.
Najwyraźniej minimalne wymagania reżysera (także w stosunku do prawdziwych aktorów) co do sposobu odgrywania scen. Duble jednak też kosztują. Więc mamy całkiem sporo recytowanych jednym tchem kwestii, a grane emocje nierzadko stoją na poziomie przedszkolnego kółka teatralnego. A czasem w ogóle ich nie ma.
I wcale, absolutnie nie uważam, żeby pan Jakus ratował cokolwiek w tym serialu.