Jak to nie roni łzy?
Scena przy grobie fenomenalna, krzyk małej Ani tulonej przez płaczącą babcię, zapłakana matka zawija swoje dziecko w swój płaszcz kładzie je go trumienki, grabarze zakopują, a ona w tym czasie odchodzi jakby w amoku po chwili upada na kolana i klęczy. Istnieje taka granica bólu przy której nie uronisz ani jednej łzy. Wszystko zostaje w człowieku i kumuluje się. Moment w którym po rozmowie z Achmatową dociera do niej, że mąż nie żyje i nie zobaczy go nigdy, jest momentem w którym pęka i pozostaje tylko płacz i wycie.

Kilkakrotnie widziałam matki opłakujące śmierć dzieci i dlatego ta suchość oczu bardzo mnie zdziwiła. Ale ok, każdy człowiek jest inny. Tylko że takie ukazanie tej dramatycznej sceny nie wywołuje poruszenia w widzach (na mnie można testować, jestem sentymentalna). Natomiast chyba nikt nie potrafi zapomnieć pogrzebu Piotrusia z "Nocy i dni". Która kobieta nie rozumiałaby wówczas Barbary?...

Nie ilość łez wylanych świadczy o rozpaczy.

Specjalne zobaczyłem sobie tą scenę jeszcze raz. Jednak są łzy w oczach matki.

Nawet gdyby ich nie było to tylko pogłębiło by dramaturgie tej sceny.
Jest taki utwór Gintrowskiego "Stół Mordechaja Gebirtiga" z tekstem Anny Kamieńskiej
jest nam taki fragment:
"Może pani wie, gdzie odchodzą domy, gdzie odchodzą ich dusze?
Kto mi da wór zapomnienia na głowę,
kto mi da źródło łez?"
Idealnie oddaje on to co czuła Irma.