Bo, po pierwsze, niebezpiecznie to grawitowało w stronę happy endu, i rzeczywiście, wszystko poszło jak należy: rodzina dostanie swoją forsę, Pinkman wyjedzie na Alaskę, wujkowie i Todd zginą, Rodarte-Quayle zginie w paskudny sposób (już w czasie rozmowy telefonicznej wyglądała jak widmo), a White przed śmiercią zrobi rachunek sumienia i jednak powie, że było warto.

Po drugie, w porównaniu z ostatnimi odcinkami trzeciego czy czwartego sezonu było to subtelne jak budowa cepa. Żadnej sceny na miarę rozmowy White'a z Mikiem, w której proponuje wydać Pinkmana (a potem rozmowy telefonicznej z Pinkmanem), żadnej sceny typu Fringe poprawiający sobie krawat ("Jezu. Przeżył. Przecież nie mógł przeżyć. Ale teraz będzie piekło"), żadnego "łał" jak z pokazaniem konwalii w ostatniej scenie. Ledwo-ledwo broni się scena z płatnymi zabójcami.

No i konstrukcyjnie też tak sobie. Znowuż - cały Breaking Bad to wzajemnie przeplatające się działania ludzi, którzy mają własne interesy i regularnie psują sobie zamierzenia - oraz wzajemna gra między bohaterami. Ktos wygrywa, ktoś przegrywa, ktoś dostaje rykoszetem, dzieje się. Bohaterowie muszą maksymalnie kombinować, a my kombinujemy razem z nimi i widzimy, że to jednak nie tak.

A tu? Wszystko poszło jak należy. Zgodnie z planem. Owszem, w wielu serialach takie zakończenie byłoby czymś wielkim - ale to przecież Breaking Bad, biatch! I "jak na", to zakończenie wypada słabo. O szumnych zapowiedziach Gilligana nie wspominając.

(Gwoli uczciwości, faktycznym finałem był Ozymandias, dwa pozostałe odcinki to epilog z happy endem. Kto czytał "Placówkę" Prusa, ten wie, jak to działa).