Jak to jest możliwe,że serial z każym sezonem, Z KAŻDYM ODCINKIEM tak bardzo pnie się w górę? Sezon piąty od początku po prostu rozwala czachę, a dzisiejszy czternasty odcinek był pierwszym, podczas którego się po prostu rozpłakałam, z tego całego bezgranicznego dramatu, jaki się rozgrywa. Od egzekucji Hanka przez hiobowe cierpienie Jessiego (naprawdę, nikogo tak w tym serialu nie żałuję jak jego, doszedł już do skraju upodlenia, trzymają go na łańcuchu jak psa i teraz jeszcze go zmuszą do pracy?), skończywszy na tragedii rodziny - życie Juniora legło w gruzach w ciągu jednego dnia, Marie traci ukochaną osobę, Skyler w końcu nie może więcej udawać,że jest w porządku.
Odcinek naładowany emocjami do najdalszych możliwych granic, coś po prostu niesamowitego.

I zastanawiam się, co się za tym kryje. Dlaczego taki Dexter spadł na pysk już dawno temu,dlaczego inne seriale z czasem powszednieją,podczas gdy BB przenosi nas we wcześniej nieznane obszary... I chyba mam odpowiedź - wydaje mi się,że sekret tkwi w planowaniu. Gilligan od początku mówił,że chce zrobić tyle i tyle sezonów i zakończyć historię - bez żadnego gdybania,bez negocjowania kontraktów z telewizją, bez wymuszania akcji. Inne seriale często piszą się na bieżąco, zgodnie z zapotrzebowaniem i "na kolanie" i to chyba po prostu musi skutkować spadkiem jakości i brakiem pomysłów.
Naprawdę, po tym wszystkim powinna chyba powstać jakaś nagroda imienia Gilligana ze statuetką w postaci niebieskiego kapelusza Heisenberga.