"Zbrodnia i kara" też się kończy "happy endem". Wprawdzie jest to tylko jedno zdanie, ale jednak...

Chodziło mi o ogólną zasadę, że każda zbrodnia nosi ze sobą możliwą konsekwencję kary, bez odwołań do książki ;)

Chociaż książkowe odwołanie jest dość ciekawym tropem, tam na końcu jednak jest odkupienie głównego bohatera. Tylko, że w przypadku Walta chyba nie ma co nawet myśleć o odkupieniu.

ja lubię Walta, i żadnej kary dla niego nie przewiduję, co najwyżej dla niektórych oglądaczy serialu, a to , że syn go się wyparł to jakieś brednie na użytek scenariusza, żaden kochający syn nie zmienia zdania o ojcu po opowieści wściekłej ciotki i jakimś zdarzeniu, inaczej prawdziwi mafiosi nie mieliby nigdy rodzin

ps. poza pieprzę ostro poprawność i obowiązkową kare, to dla frajerów z wypranym mózgiem, świat ma inne reguły działania, zwykle decyduje siła i lepsza pozycja

Walt się nie podniósł. On przyznał, że leży. Walt niczego nie naprawił, co najwyżej załatał i przyznał przed samym sobą, że konsekwencje jego czynów są nieuniknione. Dało mu to spokój ale na pewno nie uczyniło z niego dobrego człowieka. Zwróć uwagę na fakt, że proces 'łatania rzeczy' polegał kolejno na: szantażu dwójki przyjaciół z poprzedniego życia, otruciu z premedytacją Lydii i masowym morderstwie. Nawet jeśli wejdziemy w dyskusję o relatywizmie moralnym to ciężko będzie ostatecznie określić działania Walta 'dobrymi'. Fakt, że ludzie kibicują Waltowi nie jest winą Vincea Gilligana. To wina ludzi. Archetyp antybohatera ma wielką moc i sporo obnaża. Osobiście zachodzę w głowę, że tak wielu widzów trzymało kciuki za głównego protagonistę do samego końca, bo moją sympatię stracił już bodaj w pierwszym sezonie. Oczywiście tak jak każdy sporo zainwestowałem w Waltera bo to nieuchronna konsekwencja kontaktu z solidnym kawałkiem sztuki ale początkowa sympatia i współczucie bardzo szybko przerodziła się w ogromną ciekawość z lekką domieszką odrazy, konsternacji, szoku, strachu i całej masy innych mniej lub bardziej negatywnych emocji. Uważam swoje podejście za adekwatne choć oczywiście nie posiadam monopolu na tzw. 'rację'.

Prezentujesz gimnazjalną manierę pisania moralizatorskich wypracowań i nie chcę się nad Tobą pastwić bo staram się być wyrozumiały dla dzieci, więc mówiąc krótko - różnica między Waltem na początku a Waltem przy końcu polega na tym, że z popychadła stał się w końcu mężczyzną. Pojęcia dobra i zła nie mają tu nic do rzeczy. Może kiedyś to zrozumiesz.

Milczenie jest złotem.

Ty za to prezentujesz postawę "co to ja nie jestem", prafdzify menszczyzno.

Oceniam postawę wymyślonej postaci z serialu telewizyjnego. Nic więcej. Niezdrowo się tym podniecasz.

Ale jednak przyznasz, że ciężko nie kibicować jego poczynaniom w ostatnich dwóch odcinakach, czy lekko się wzruszyć podczas sceny w laboratorium - i tutaj, przynajmniej według mnie, jest trochę mieszania ze strony Gilligana. Mimo, iż Walt postępuje wciąż karygodnie i źle, to jednak wspieramy go, tak samo jak na początku - aby swoim złym postępowaniem, jednak postarał się uczynić dobro (uwolnienie Jessiego, pożegnanie z rodziną, podanie współrzędnych grobu Hanka) czy sprawiedliwych (zemsta).

Masz rację, Walter nie stał się nagle z powrotem dobry. Twórcy w sumie mieli racje, że na końcu nie jest to ani Heisenberg, ani też do końca nie jest to Walter. Nie ma tutaj jakiegoś powrotu do punktu wyjścia. Walter w końcu był szczery wobec innych, ale przede wszystkim wobec siebie i przestał bullshitować, że robi to dla rodziny, bo od dawna tak już nie jest. Kocha gotować i powiedzenie tego głośno, dało mu pewien spokój i ukojenie.

Słusznie też zauważyłeś że Walter w ostatnim odcinku zastraszył, otruł i zabił.

Twórcy zapomnieli przypomnieć widzowi, iż ten ma krótką pamięć. Ponadto gdyby widz był obiektywny - to wsadziłby Walta do jednego koszyka z Naziolami i nie kibicowałby nikomu. Chyba, że jest psycholem - wtedy wszystkim. Przecież odwracając sytuacje gawiedź kibicowałaby Jackowi. Człowiekowi zepsutemu do podobnego stopnia co nasz ukochany główny bohater. Myślę, iż wchodzą tutaj do gry nasze ukryte pragnienia - jak te Walta. Zerwać z życiem nic nieznaczącego człowieka, który tyra za ochłapy i zostać kimś. Pytanie czy ludzie traktują to jako (w pełni) serialową fikcje czy coś w ich głowach jest nie na rzeczy. ; p

Muszę przyznać, że przez cały serial kibicowałem głównemu bohaterowi - w przeciwnym razie nie potrafiłbym się tak wczuć. A było świetnie, pomimo, iż lubiłem również postać Jacka.