Robią tragedię, by przyciągnąć widzów. Jakby była cały czas sielanka, to większość nie oglądała, by tego.
Ale masz rację to wkurzające, że ciągle któryś z bohaterów umiera.

A mnie mimo wszystko ciągle to porusza, narracja Meredith w połączeniu z fabułą odcinka skłania do wielkich przemyśleń- zresztą jak zawsze. tam jest tyle życiowej prawdy że nie da się opisać słowami, a muzyka jak zawsze dodaje klimat.

A jeżeli nie byłoby owych tragedii, to połowa ludzi narzekałaby, że serial stał się nudny, bez pomysłów i najlepiej go zakończyć.

A ja jestem zdania, że scenarzystom wyczerpują się pomysły na ciekawe zwroty akcji i poniekąd chwytają się brzytwy, co - co prawda powoli, ale jednak - zaczyna mnie nużyć. Tymczasem życie samo w sobie obfituje w tzw. małe trzęsienia ziemi - są rozstania i powroty, drobne i większe kryzysy, rywalizacja w pracy, lekarze mają bez przerwy styczność z ludzkimi problemami i dramatem: to jest pole do popisu jeśli chodzi o ciekawą fabułę, jak to było w sezonach pierwszym czy drugim. Niekoniecznie trzeba od razu sprowadzać na biednych rezydentów i the attendings kolejno śmierć jednego z kolegów, nowotwór i ucieczkę innej istotnej postaci, masakrę w szpitalu z udziałem psychopaty, zapadlinę w centrum miasta i wypadek samochodowy karetki na niebezpiecznym zakręcie. ;)

Mnie już właśnie to irytuje. Wszystko co najgorsze spotyka właśnie ich. Statystycznie niemożliwe. Byłoby lepiej, gdyby tę złą passę przejęli pacjenci. Tam jeśli ktoś jest szczęśliwy przez 6 odcinków to jest już wiadomo, że coś w nich walnie, bo przecież inaczej się nie da.