Właśnie sobie obejrzałem wszystkie odcinki z lat siedemdziesiątych, co dla mnie (mieszkającego teraz na obczyźnie) było swoistą podróżą w czasie (jak to trafnie zauważyła moja małżonka), ale nie tylko. Urzekła mnie wspaniała gra aktorska oraz wiele różnych odniesień do ówczesnej rzeczywistości, nawet mądrze i dowcipnie przedstawionych. Twórcy tego odcinkowca nie silili się na jakieś nachalne obnażanie niedorzeczności tamtego systemu, jaki w porównaniu z obecnym bałaganem i zakłamaniem nie był aż tak zły. Co nie oznacza, że chciałoby się powiedzieć: „komuno wróć”, bo na pewno nie o to chodzi, ale wtedy było mniej odcieniów szarości. Po prostu samo życie, a najważniejsze, że z przymrużeniem oka, bo najtrudniej śmiać się z samego siebie. I też łezka w oku się kręci na widok wyrobów prawdziwego polskiego przemysłu, co w każdym odcinku tak wyraźnie zaznacza swą obecność. Tak, dopiero po upływie czasu docenia się to, co się miało i to na co dzień…