Serial pod względem tematyki, ale również stylu dzielą kilometry od klimatu filmów i serialu ww. reżysera, jednak w ostatnim odcinku wprawni Lynchyści powinni dostrzec pewne nawiązania do Lost Highway. Już na samym początku, zmęczony Dexter prowadzi swój samochód w środku nocy przy bladym czerwonym świetle padającym na jego twarz. Również ujęcie wyklucza przypadkowość. Również morderstwo i amnezja budzą pewne skojarzenia, ale to akurat niekoniecznie było celowe zagranie reżysera/scenarzysty. Co do samego odcinka - bardzo cieszy mnie zaangażowanie kogoś poważnego i znającego się na aktorstwie do roli (season) killera tj. Johna Lithgow. Przeciwnik Dexa w trzecim sezonie był żenujący, tak jak jego koniec. Tym razem sposób jego prezentacji nie budzi zastrzeżeń. Cieszy mnie, że jego charakterystyka jest budowana wolno i bez wyświechtanego schematu "Guess who?". Cieszy powrót Carradine'a, ale drażni mnie powtarzanie wątków LaGuerty, Angela no i oczywiście Debry. Mimo tych mankamentów sezon zapowiada się dobrze, a na pewno lepiej niż poprzedni.