Od czasu Six Feet Under, nie zdarzył się serial, który tak by mnie poruszył. Wszystkie te Losty i Dextery, oraz inne Hausy są doprawny marniutkie przy tej produkcji, mimo, że nie jest wolna od błędów.

Druga seria jest zdecydowanie lepsza, choć nie sprawdzałam uprzednio i nie wiedziałam ile będzie serii, czy nowy wątek w każdej, czy co dwie czy jeszcze inaczej. Kiedy pod koniec pierwszej serii dalej panował chaos, zaczęłam się obawiać, że to wszystko potrwa jeszcze parę kolejnych lat zanim poznam prawdę, a serial przeobrazi się w jakieś Idy Marcowe. W drugiej serial nabrał rozpędu, w zasadzie obejrzałam w jeden dzień.

Na początku film oceniłam na 5 i śledziłam odcinki z ciekawości. Tak naprawdę bardziej mnie ciekawiło "dlaczego" niż "kto". Wydawało się, że pojawia się coraz więcej pobocznych wątków-śmieci i zaczęłam się zniechęcać...ale Holder i ten jego boski akcent jak magnes trzymał mnie przy filmie, a "yo, Lyndyn" po prostu mnie rozkładało na łopatki . Także Holder <3

Wiem, że mnóstwo oglądaczy zastanawia się nad tym jak ją wynieśli z kasyna do auta, ile godzin i w lesie i jak przytargał ją tam z powrotem ten kurdupel Jamie ( - w sumie może dlatego pokazali go raz w siłowni, acz z drugiej strony nie dał rady sparaliżowanemu Richmondowi, choć wtedy nie było mowy o adrenalinie ). Mnie z kolei zastanawiało jakim cudem prawdziwy ojciec Rosie nie wyłapał z prasy ani z mediów o jej śmierci... no ale, cuda się zdarzają. Każdy z nas sam może sobie pewnie dopowiedzieć jak rozegrały się sceny o których scenariusz milczy. Codziennie na ulicach dochodzi do takich zabójstw a szczegóły typu "gdzie, kto, co, jak, z kim" pozostaje nie raz wielką tajemnicą i mimo ujęcia zabójcy nikt nie jest w stanie odtworzyć wydarzeń dokładnie tak się one rozegrały.

Wzruszający był ostatni odcinek, a prawda która wychodzi na jaw w pokoju Rosie na oczach wszystkich...... cóż, zabieg, który mnie zabił, zresztą jak sam finał.

Ostatnia rzecz o której warto wspomnieć, to dość niezwykle, wnikliwie, dramatycznie oddane losy rodziny PO. Poczucie straty, kruchość drugiego człowieka, lawiny emocji, psychika i reakcje dzieci, rodzinna atmosfera, która sypała się z odcinka na odcinek i wszechogarniający ból, udręka, tęsknota. Ogromny plus za tę część, myślę, że o najmocniejsza strona tego serialu.

PS. Mireille Enos, cudna babka, fajna aktorka.