Włączając ten serial nie spodziewałam się, że spotkam się z czymś tak bardzo psychologicznym. To nie kryminał, chociaż chcemy doszukiwać się sprawców we wszystkich, byleby nie w chłopcu. Sama tak robiłam. Bo jak, dlaczego? Jak dziecko może posunąć się do zbrodni?
A jednak. Po zakończeniu dałam sobie czas na refleksję, bo miałam wiele pytań w głowie. Genialnie ukazany wpływ rówieśników i problem nękania, ale to, co mnie rozwaliło psychicznie, to właśnie cierpienie bliskich. Sceny z ojcem to był majstersztyk, byłam pod ogromnym wrażeniem, jak można tak świetnie zagrać i oddać te emocje. Już w pierwszym odcinku w scenach na komisariacie, przyglądając się twarzy i mimice ojca, miałam ciary. Czułam ten ból przez ekran; ból, którego nie doświadczyłam. Rzadko spotykam się z serialami, które tak na mnie wpływają. Ostatni odcinek bardzo mnie złamał: ta bezsilność rodzica. Brak wpływu na jego czyny, na to, jakie to dziecko jest. Próba zrozumienia, próba logicznego wytłumaczenia, która się nie powodzi. Zastanawianie się, co mogło się zrobić inaczej, lepiej.
Ostatnia scena doprowadziła mnie do łez. Płakałam tak po raz pierwszy od dawna na serialu. Aktor powinien dostać za tę rolę nagrodę, bo to było po prostu wspaniałe.
Odcinek trzeci jest równie genialny. Rozmowa z psycholog i zachowanie Jamiego dały jasną odpowiedź. Wydaje mi się, że ma osobowość psychopatyczną, bo nie wyglądało mi to na zemstę, biorąc pod uwagę jego późniejsze pobudki i słowa rodziców. Uważam, że młody aktor spisał się bardzo dobrze w tym zadaniu.
Skończyłam ten serial z takim poczuciem bezsilności, jaką odczuwali jego rodzice. Najbardziej ojciec.
Na pewne rzeczy nie mamy wpływu. Nawet na własne dzieci.

Polecam gorąco.