Wierzyła w swoją rację.

Katarzyna była małżonką Henryka i została koronowana na królową Anglii, do tej roli była przygotowywana od 3 roku życia, i nagle, po wielu latach małżeństwa miałą oddać wszystko swojej dwórce, siostrze poprzedniej nałożnicy męża ?
Szacun dla niej, że nie poddała się! Walczyła o prawa dla siebie i swojej córki.
To nei była Anna z Cleves, księzniczka niemiecka i tylko półroczna żona Henryka. To była Katarzyna, która przeżyła z nim 25 lat, urodziła 6 dzieci, była ukochaną królową ludu angielskiego i znosiła wszystkie jego humory oraz romanse z godnością.

Była przede wszystkim księżniczką z krwi i kości.

Zgadzam się ze wszystkim. Ale mogła w pewnym momencie zacząć trzeźwo myśleć i zauważyć ile traci ona i jej córka.

A jak by odeszła co by zyskała?

Nie byłaby w areszcie domowym, być może Henryk dawałby jej więcej pieniędzy, mogłaby spotykać się z Marią, a i Maria być może nie zostałaby tak całkiem odsunięta od dworu. Anna chciała ją przeciez pogodzić, jeżeli zgodziłaby się uznać ją za królową.

Nie byłaby w areszcie ale wysłałby ja do klasztoru.

z dwojga złego lepszy klasztor :P

pewnie tak ale straciła by swój honor.

I tak się już nie liczyła.

ale sama przed sobą

Dlaczego idąc do klasztoru straciłaby honor?

Nie idąc do klasztoru ale przyznając się do błedu

Raczej uznając, że ślub był nie ważny bo o to się rozchodziło. Dla własnego świętego spokoju powinna w końcu przyznać, że jednak skonsumowała małżeństwo z Arturem.

wolała iść w zaparte żeby nie przyznać się, że przez tyle lat kłamała

Bo była wychowywana na królową i królową chciała umrzeć.

I dla wielu umarła jako królowa.

Dla tych, którzy pozostali katolikami.

A trochę ich tam było

Tak, ale dla protestantów i zwolenników reformacji, to Anna była królową.

A później każda inna.

Prawda, musieli przyjąć każdą. Ale wtedy, gdy reformacja dopiero nabierała tempa, protestanci chcieli mieć swoją królową - również protestantkę a nie heretyczkę, a w dodatku młodą Angielkę a nie jakąś Hiszpankę.

I nie była taka nudna jak Katarzyna.

Do tego pochodziła z dobrego rodu. Problemem była za to dla innych rodów, bo Howardowie za bardzo zaczęli się panoszyć na dworze ;)

W "Kochanicach króla" bardzo lubiłam postać Jerzego a Tudorach uważałam go za dupka.

O tym prawdziwym Jerzym nie wiadomo zbyt wiele.
Trafił na dwór w wieku ok 10 lat i prawdopodobnie początkowo przyjaźnił się z Brandonem, który był z resztą sporo starszy. Wszystko możliwe, że bardziej prawdziwy Jerzy był przedstawiony w serialu ';)

w książce był taki zabawny

Tzn. tak ja zgadzam się z Wami, że Katarzyna była Królową i szanuję ją za to że stała dumnie w swoim przekonaniu. Ale w pewnym momencie to jej uparte twierdzenie że 'przyszła do jego łoża jako panna czysta' oraz że 'Artur nie poznał jej cieleśnie' stało się żałosne i smutne. Wiadomym było, że po tych paru latach Henryk nie wyprze się Anny Boleyn i zrobi co zechce, a zerwanie z Rzymem tylko to potwierdziło. Poza tym - po dokładnym zgłębieniu biografii Katarzyny mogę stwierdzić iż nie wierzę w to że jej małżeństwo z Artudrem nie zostało skonsumowane. Oboje byli młodzi, i nawet zakochani w sobie, dlaczego więc nie mieliby skonsumować związku? Przecież gdy eskortowano Artura do łoża gdzie już czekała Katarzyna, Artur nie był chory (jak to np. w serialu Katarzyna powiedziała). Wręcz przeciwnie - był młody, w okresie dorastania a więc i 'te potrzeby' już miał. Katarzyna nie miała powodu nie oddać się mężowi - wiedziała przecież że małżeństwo nie skonsumowane to małżeństwo nie ważne, a jej i jej rodzinie zależało na tym aby małżeństwo był jak najszybciej ważne, aby sojusz był trwały. Po śmierci Artura los Katarzyny był niepewny - młoda wdowa, której 'wartość rynkowa' nagle spadła po śmierci matki. Dodatkowo Katarzyna wniosła ogromny posag który Henrykowi VII żal było zwracać a więc trzymał bezbronną księżniczkę w Anglii, sam zdobywajac dyspense na poślubienie jej (!), ale też na wszelki wypadek dostał dyspense dla młodego Henryka. Przez 7 lat Katarzyna żyła w Anglii nie wiedząc co z nią będzie, czy poślubi któregoś Tudora, czy będzie tak egzystowała aż ktoś ją poratuje. W między czasie została ambasadorem swojego kraju w Anglii i pisała do ojca listy które swiadczą o tym iż Katarzyna była uparta, odporna na manipulację, inteligentna i ambitna. Ci którzy mysleli że księżniczka to jedynie szara myszka i pionek w grze pomylili się - Katarzyna wychowana była jako księżniczka i przyszła Królowa Anglii. Kiedy Henryk VII umarł, młody Henryk VIII postanowił dokończyć to co jego ojciec uznał za stosowne - włożyć koronę i wziąć katarzynę Aragońską za żonę. Nie było to trudne - Katarzyna miała 23 lata, była ładna i mądra, a w dodatku dziedziczka katolickich władcow- taka żona to skarb! Tylko - ta żona prawdopodobnie skłamala że jej malżeństwo z Arturem nie zostało skonsumowane, tylko dlatego że bądź co bądź - chciała się ratować z rozpaczliwej sytuacji w której się znalazła.
Biedna Maria Tudor, nie tylko ojciec ją zranił psychicznie, matka też. Co prawda Katarzyna niby robiła wszystko dla córki, żeby ta nie straciła prawa do korony, ale jakim kosztem. Ewentualnie Henryk i tak uznał swoje małżeństwo za nieważne, a Maria stała się bękartem. Pomimo tego, w ostatecznym akcie sukcesyjnym, Henryk VIII ustanowił córkę Księżnej Wdowy (tytuł Katarzyny po śmierci Artura) jako swoją następczynię - wyglądało to śmiesznie dla ludzi spoza Anglii.

Też nie wierzę w to, że małżeństwo Katarzyny i Artura nie zostało skonsumowane. Po prostu musiało być! A ona chciała wszystkim wmówić, że para książęca nigdy ze sobą nie obcowała, a Artur zwyczajnie nie mógł... Tyle razy wszędzie podkreślało się, że Artur był chorowity - to były słowa Katarzyny , w dodatku kompletnie nieprawdziwe. Artur zmarł na angielskie poty, choroba zaatakowała go nagle, a nigdy wcześniej nie miał problemów ze zdrowiem. Był młodym, wysportowanym mężczyzną. Poza tym oboje zdawali sobie sprawę ze swoich obowiązków.
Po śmierci Artura Henryk VII nie zdobył dyspensy dla Henryka i Katarzyny na wszelki wypadek jak to napisałaś, ale na żądanie Izabeli Kastylijskiej. Gdy Henryk VII zaproponował Katarzynie małżeństwo - ta się zgodziła. Oczywiście nie było jej w smak to, że jej dzieci nie zasiądą na tronie, bo wiadomo że to młody Harry będzie pierwszy w drodze do korony, ale mimo wszystko najważniejsze było aby to ona została królową. Obiecała to swej matce wyjeżdżając do Anglii i uważała to za swój obowiązek. Jednak gdy Izabela dowiedziała się o tym strasznym pomyśle króla Anglii, powiedziała stanowcze NIE i zaproponowała jedyne możliwe rozwiązanie: zaręczyny Katarzyny i Harry'ego. Henryk VII przystał na to i ponownie wystąpił o dyspensę, ale wcale nie chciał, aby przyszły król żenił się z wdową po bracie. Po jakimś czasie namówił młodego syna do tego, aby ten ogłosił, że zaręczył się z Katarzyną pod presją i dlatego nie jest zobowiązany do niczego wobec niej.
Dopiero po śmierci swego ojca, gdy nowy już król Henryk VIII miał całkowite prawo decydować o sobie, zdecydował się poślubić Katarzynę. Była przecież żoną jego brata. Brata, z którym zawsze rywalizował, od którego chciał być lepszy. Skoro Arturowi nie udało sie jej posiąść, to jemu się uda! Poza tym, wtedy Katarzyna jako starsza od Henryka była bardzo łakomym kąskiem. Od dziecka ją podziwiał, była takim marzeniem dorastającego chłopca. Bardziej kaprysem niż ukochaną osobą.

Racja, kłamała z tym nieskonsumowaniem małżeństwa, ale wszystkim było po prostu WYGODNIE w to uwierzyć. Bez zwracania posagu, księżna wdowa została w Anglii i była narzeczoną następcy tronu. Na pewno zastanawiano się, czy młoda wdowa jest w ciąży, no ale okazało się, iz nie jest;p
Wydaje mi się, że tak samo kłamała Anna z Cleves - że niby nieskonsumowane. Henryk, napalony na każdą dziewczynę, miałby sobie odmówic Anny? Ok, nei spodobała mu się itd ale przez pól roku i NIC? Może po prostu była słaba w łożku :P

Dokładnie, Henryk VII trzymał Katarzynę w Anglii najpierw w nadziei, że będzie w ciąży, a gdy już okazało się, że nie jest, nie pozwolił jej wyjechać, gdyż nie chciał zwrócić jej posagu. Grał na zwłokę, zaręczył ją w końcu z nowym księciem Walii, ale później zaręczyny anulowano. Katarzyna jednak dalej czekała.
Było im wygodnie uwierzyć, że dalej jest dziewicą, choć pewnie każdy domyślał się, że to nieprawda. Henryk pewnie też dość szybko po ślubie zorientował się jak było naprawdę.

A czy Anna była dziewicą tak jak to wmawiała Henrykowi?

Tak, była.

to Henrym nie tego?

Anna Boleyn? Myślę, że nie była. W sumie nie ma żadnych dowodów na to, że z kimś spała, ale nie ma też żadnych faktów, na podstawie których można by stwierdzić, że dziewicą była.
Wiadomo natomiast o miłości, jaka łączyła ją z Thomasem Wyattem. Tu też nie mamy jakichś konkretów, tak jak z resztą przy całym prawie życiu Anny sprzed poznania Henryka. Mi natomiast wiele mówią jego wiersze, które napisał o Annie, np ten fragment:
"Dzięki Fortunie za to choć, że nie tak było,
Żem stokroć był szczęśliwszy; w tę noc osobliwie,
Gdy jedna z nich, odziana w cienką szatkę miłą,
Jedwabiom dała spłynąć i, biorąc mnie tkliwie
W smukłe ramiona, złote w tlącym się łuczywie,
Ucałowała słodko, noc mi złocąc ciemną
Czułym szeptem: "Najmilszy mój, jakże ci ze mną?""
Dla mnie jest to jednoznaczne ;) Myślę, że z Thomasem mogła uprawiać seks.
Później był Henry Percy - z nim pewnie nie spała, tak jak to było przedstawione w "Kochanicach". Będąc na dworze zapewne wolała zachowywać pozory.
A no i oczywiście jest jeszcze nie wyjaśniona sytuacja z Francji. Być może była kochanką Franciszka?

Każdy inaczej ją przedstawiał.Myślę,że to raczej Maria ''łatwiejsza" .

Oczywiście, że tak! Maria była bezwstydnicą. Najpierw była metresą Franciszka, później Henryka i nie wiadomo kogo jeszcze :) To Anna była tą grzeczną.

A w "Kochanicach króla" przedstawili Marię jako taką sierotę

W "Kochanicach" była też mowa o tym, że Maria była tą młodszą a to nieprawda. Gregory nagina rzeczywistość pod książkę, przynajmniej w niektórych sytuacjach. Chciała przedstawić tu Annę jako tą gorszą bo taką miała opinię w Anglii.

Dlatego szkoda,że nie ma "kochanic" oczami Anny.

Szkoda. Ale to już nie byłoby "The other Boleyn girl" ;)

No nie.Tytuł dałoby się inny, ale historia ta sama tylko widziana innymi oczami.

Dlatego ja wolę chyba jak jest w ogóle pisane w 3 osobie, można się dowiedzieć opinii paru osób a nie jednej :P

A ja jednak w 1 osobie.Są bardziej osobiste.

Tak, ale właśnie jest to pisane z perspektywy jednej osoby xd

Dlatego chciałbym przeczytać jak tą samą sytuacje odbierała inna osoba,ale żeby ona o tym opowiadała.

Kto wie, może Gregory coś takiego napisze :)

Mogłaby.

A właśnie, skoro wróciłyśmy do tematu książek :) Znalazłam jeszcze pare tytułów, które pewnie Was zainteresują :) Musicie sobie poszukać opisów tych książek, bo już nie pamiętam o czym są, ale albo są o Tudorach, albo są powiązane z tym tematem :)

"Piękna Rosamunda" - Bertrice Small
"Róża z kolcami" - Bertrice Small
"Najcenniejszy klejnot" - George Bidwell
"Trudne czasy Tudorów" - Terry Deary
"Ogród węża" - Judith Merkle Riley
"Elżbieta I " John Ernest Neale

i jeszcze coś co mnie szczerze zaskoczyło, nie spodziewałam się, że ktoś na coś takiego wpadnie ;)
"Cena krwi" i "Ślad krwi" - Tanya Huff
Jednym z bohaterów książki jest Henry FitzRoy - pięćsetletni wampir...

Ja wróciłam do podstaw i zaczęłam czytać "Henryka VIII"-Pollard.