Ten serial to potworna wydmuszka, tylko co z tego skoro jest taki moment pod koniec 7 odcinka, absolutnie fenomenalny, który to wszystko zamazuje. To wtedy celofan zaczyna pulsować, rozbłyskać, zwalnia czas, a telewizora wraz z OSTem Kelsey Lu bucha na nas chmura lśniącego brokatu. Coś fantastycznego. I jak to zostało przepięknie pokazane. Esencja życia, latanie we śnie. Coś takiego można przeżyć mając 20 lat, gdy jesteśmy najbliżej gorącego centrum galaktyki naszego istnienia. Nigdy potem się nie powtarza. Szczęśliwi ci, którym dane było trafić w swoim życiu na taki moment.