Naprawdę ocena 8.0? Naprawdę zachwycacie się tym gniotem?

W skrócie. Agentka ze zdiagnozowaną chorobą psychiczną, wyrzucona ze służby, nadal wykonuje obowiązki wagi państwowej, nie wykonując przy tym wielokrotnie bezpośrednich rozkazów wydanych przez przełożonych, powodując przy tym lawinowo kolejne problemy. Agentka, nie agentka, kocha się mentalnie jak i fizycznie z obserwowanym osobnikiem, terrorystą jak go określiła, wtajemniczając go w tajne działania. Chciałoby się powiedzieć syndrom sztokholmski, w wersji "homeland", z przeciąganiem terrorysty na jasną stronę. Agentka, nie agentka, po każdej swojej niesubordynacji opisuje wydarzenia słowem "spieprzyłam" i jedzie na polecenie do domu, dokąd nigdy nie dojeżdża, bo po drodze włącza się jej "szósty zmysł" nakazujący jej kolejną chaotyczną niesubordynację. Oczywiście jest tak cenna dla Agencji, że wszyscy rzucają się po raz kolejny na pomoc.

Perełki (tylko z jednego odcinka, w całym serialu są tego setki):

- Czekaj, nie ścigaj Nazira!
(Agentka, nie agentka, bierze metalową rurkę i ściga najniebezpieczniejszego terrorystę na świecie, sama, okaleczona)

- Słyszałem o kłopotach.
- To moja wina. (To mówi agentka, nie agentka)
- Zdarza się.(Agentka, nie agentka idzie umyć twarz)

- To jak uciekłaś?
- Normalnie, miałam szczęście.

- Siedź i rób wszystko co mówi ten facet. (Agentka, nie agentka po chwili ustawia cały oddział fbi i nim dyryguje)

O postaciach córki i żony głównego bohatera przez litość dla scenarzystów nie napiszę.

Po serii pierwszej 5/10, po drugiej 3/10.

Zdecydowanie odradzam.