Mam wrażenie, że świat przedstawiony w nowym SATC jest w dużej mierze światem pozorowanej troski. Bardzo uderzyła mnie przede wszystkim scena związana z podcastem, w której to Carrie miała duże opory, żeby mówić wprost o swoich doświadczeniach z masturbacją/seksem. I pomimo swoich oporów, do których miała prawo(!), została zrugana i przymuszona do zmiany (btw słysząc tekst od przełożonej, który znowu może przekraczać granice - "zepnij cipkę (i rób czego żądam)"). Nie wiem jak wy, ale ja oglądając te odcinki, wielokrotnie czułam dyskomfort związany z "postępem", który w rzeczywistości nie obejmował troską wszystkich - bardzo wyraźnie ukazany jest rozdźwięk pomiędzy starym a nowym i tym, że Ci którzy przynależą do starego, nie są włączani do życia przez nowe. Zostają na smętnym marginesie - niezrozumiani, obśmiani, pokazywani palcami i w efekcie porzucani (zachowanie wykładowczyni w stosunku do Mirandy).

Swoją drogą coś podobnego odtwarza się też w realności w kwestii powrotu Kim Cattrall do produkcji. Z jednej strony widzimy gesty wyciągania do niej ręki (jej postać nie została uśmiercona w serialu i z doniesień medialnych wynika, że HBO stara się pozyskać aktorkę), z drugiej strony zbudowana w serialu narracja, dotycząca zniknięcia Samanthy jest wymierzona w nią. Dostajemy informację, z której wynika, że Samantha potraktowała Carrie jak portfel, stawiając kwestie finansowe ponad relację/przyjaźń (a więc Samantha to ta zła, Carrie to ta dobra). Przecież to brzmi jak wbicie ogromnej szpili Kim Cattrall, która jak wszyscy wiedzą, jest silnie skonfliktowana z Sarahą Jessicą Parker (Carrie). Co ciekawe Kim nie chcąc wrócić do produkcji SATC, umieściła względy relacyjne wyżej niż kwestie finansowe - co pokazuje jak ciekawie serial odwrócił znaczenia. Wiem oczywiście, że serial to nie życie, ale w przypadku SATC i aktorek tak mocno osadzonych w swoich rolach, wydaje mi się ciekawa analogia tego co odgrywa się w serialu na linii: Carrie - Samantha, a co w życiu pomiędzy: SJ Parker - Kim Cattrall.