po przelocie po pilocie w szlafroku i papilocie:

nie chciałbym być złośliwy, ale jeżeli na tyłówce ostatniego odcinka pojawią się fotki andrzeja gołoty z chomikiem albo - bardziej zgoła patriotycznie - polskim orłem bielikiem, to wcale mnie to nie zdziwi..

bowiem subiektywizacja rozalkoholizowanej narracji chorego ja, ja, ja, ja, ja niezmiennie płynącego na amoku wódczanym made in Kac Vegas albo nawet Wawa - acz zaadaptowana na potrzeby filmu z zagadką kryminalną made in Wyspa Tajemnic auf memento strasse - i przy jej jednoczesnym końcowym zakwestionowaniu na rzecz tak zwanej wyższej empirii, to pierwsza rzecz jaka się tutaj nasuwa. po prostu ufam, iż twórcy nie przyfarmazonią pod koniec czymś tak scenariuszowo złachmaniałym jak: tak to widzieliście, a teraz wam pokażemy, jak to naprawdę wyglądało..

(przysięgam, jeżeli tak się zdarzy, to połknę własną głowę)

jak również ufam, iż śledztwo nie doprowadzi śledczego do prawdy tyleż bolesnej, co banalnej, iż w istocie poszukuje on i zawsze poszukiwał on samego siebie..

anyway, jak mawiała moja babcia - nie ma nic gorszego niż dobrze zagrać w złym filmie..

no, może nie złym, chyba że za "zły" uznamy taki, który zupełnie wyzbyty jest stylu, zaś pomysły wizualne czerpie z polsatowskich seriali policyjnych jakiegoś łukasza wylężałka z lat dziewięćdziesiątych.

(a też monolożki na offce nachalnie a licznie w filmie pomieszczone o literackiej proweniencji dzieła nie pozwalają zapomnieć) (talking about pójście na łatwiznę)

pożyjemy, przypercepujemy, padniemy na kolana, zabijemy się w piersi, odwołamy i ewentualnie poprosimy o wybaczenie, a tymczasem, jak mawiała moja babcia: much ado about nothing.