wrażenia podobne jak przy Pierwszej Piątce, jedna wielka nuda..

to i o dokumencie, i o zawodnikach.

nie wiem, co jest nie tak z tymi zawodnikami, ale wydaje się, jakby wszyscy zeszli z jednej linii produkcyjnej - matrycy z napisem: nie mam ikry, nie mam iskry, stępili mi wszystkie kanty.

jestem nieciekawy, jestem bezbarwny, jestem gąbczasty.

zupełne przeciwieństwo przywoływanej w pierwszym odcinku Drużyny Marzeń z dziewięćdziesiątego drugiego - tam każdy był inny, każdy miał swój styl, każdy był jakiś.

na boisku i poza nim.

przede wszystkim poza nim.

(co wiesz o angoli? o angoli wiem tyle, że będzie miała kłopoty..)

tyle o osobowościach, czy raczej ich braku, a teraz dwa słowa o tym, za co naprawdę kochamy tę grę..

wprawdzie nie widziałem żadnego meczu igrzysk w całości, ale nawet pobieżny rzut (za trzy) trzecim okiem dyletanta na fragmenty tutaj zaprezentowane reflexje budzi raczej niewesołe - tj. zwiastuje koniec pewnej epoki.

nie jestem expertem, ale wieszczę rychły koniec hegemonii stanów zadowolonych ameryki - kto wie, być może już podczas kolejnych igrzysk, a na pewno podczas następnych. technicznie rzecz ujmując - inne drużyny są już na tym samym poziomie. jeżeli przegrywają - to nie dlatego, że technicznie odstają, tylko dlatego, że olewają granie siłowe.

w stanach zadowolonych wciąż gra się siłowo, w europie - i to niestety widać - ciągle jednak nie bardzo.

i to jest właśnie ten ostatni element układanki nad którym należy popracować, albowiem obecnie meczu nie wygrywa się techniką, tylko fizycznością.