Ja też serial zaczęłam oglądać jakieś 3 miesiące temu i od razu się w nim zakochałam :)
właściwie, to wyjąłeś mi z ust wszystko, co mogłabym powiedzieć na ten temat. Czytając te wszystkie sytuacje przez Ciebie wypisane pojawiał mi się na twarzy coraz większy uśmiech. I wiem, że te godziny spędzone z nimi nie były zmarnowane.
Po obejrzeniu I generacji byłam bardzo, oj bardzo zła, że zakończyli to w taki tajemniczy sposób, że się nie dowiem czy Sid znalazł Cassie i tak dalej. Teraz uważam, że to nadaje temu serialowi uroku. Sami możemy sobie dopowiedzieć swoją historię.

Bardzo podobała mi się III generacja, zupełnie inna od poprzednich! Mniej imprezowania, więcej problemów. Czułam, jakbym oglądała inny serial.
Ale zastanawia mnie ta przemiana Frankie. Nie było pokazanego dokładnego momentu, kiedy z chłopczycy stała się dziewczyną i porzuciła swój styl. Po prostu, 6 sezon, a Frankie laska w obcisłych ciuchach :D trochę brakowało mi jej poprzedniego wizerunku.

Pomimo tych krótkich trzech miesięcy spędzonych z bohaterami Skins już mi ich brakuje i będzie brakować ;(

No i będzie esej:)

Dzielimy dużą część ulubionych momentów i masz rację - pomysł ze zmianą obsady co serię był świetny - dzięki temu zamiast przedłużać na siłę, opowiedzieli więcej ciekawych historii.
Kocham ten serial - i zgadzam się, widać było coraz bardziej wyraźny spadek formy, więc cieszę się, że kończą, ale to zdecydowanie najlepszy, najbliższy prawdziwemu życiu nastolatków, prawdziwymi emocjom i ludziom serial o tej tematyce, jaki powstał. Cieszę się, że w pewnym sensie dorosłam z tymi bohaterami.

Moim zdaniem wyżynę osiągnęli na poziomie pierwszej generacji - kocham wszystkie postaci, wszystkie są interesujące, mają głębie. A wydarzenia, mimo, że na ogół zwyczajne sytuacje życiowe, ukazane są w taki sposób, że bardzo angażują widza i wywołują emocje.

W z tej generacji pochodzi większość moich ulubionych postaci: Cassie, Sid, Tony, Chris, początkowa Effy, oraz 3 ulubione relacje w ogóle: Cassie/Sid i Sid/Tony oraz Tony/Effy.

Sid i Cass mieli prawie same niesamowite momenty. Moja ulubiona para w serialu i chyba jedna z ulubionych fikcyjnych par w ogóle. Oboje byli tak cudownie poplatani, oboje mieli trudne charaktery i masę wad, ale razem byli idealni i właśnie tacy prawdziwi - nie wyidealizowana romantyczna historia, tylko dwie zwykłe osoby, uczucie, które dojrzewało powoli, dla którego właśnie największą przeszkodą byli oni sami i ich pokręcone osobowości.
Scena na trampolinie, z udawaniem jedzenia, i oczywiście "Wild world" i ich spotkanie na ławce na końcu pierwszej serii, oraz końcówka drugiej <3 - jedne z mooich ulubionych momentów w serialu.

Moją drugą ukochaną relacją na tle całości jest trochę chora, destrukcyjna dla jednej ze stron a jednocześnie absolutnie szczera i prawdziwa przyjaźń Tony/Sid. Bo idealnie ukazali, że mimo całkiem różnych charakterów, mimo, że Tony traktował Sida chwilami okropnie a Sid zawiódł po wypadku, mimo miłości do jednej dziewczyny - byli prawdziwymi przyjaciółmi i zawsze mogli na siebie liczyć.
Zapadły mi w pamięć sceny szukania Effy, ukradzenie trumny, ich super piątka:D i oba przytulenia - po śmierci ojca Sida w klubie i na sam koniec drugiej serii, przy pożegnaniu. Mieli masę świetnych dialogów.

A Tony i Effy to zdecydowanie najciekawsze rodzeństwo serialowe, jakie kojarzę. Widać między nimi niesamowitą więź, Tony zdaje się otwarcie kochać tylko ją i tylko z jej zdaniem się liczy, a zdawająca się nie okazywać żadnych uczuć Effy opiekuje się bratem po wypadku. Poza tym - dwa bardzo mocne charaktery, inteligentni manipulatorzy, którzy okazują się potrzebować bliskich dużo bardziej, niż myśleli.

Nie mogę pominąć związku Jal/Chris - który był może trochę stereotypowy - najrozsądniejsza z dziewczyn, która zmienia najmniej rozsądnego z chłopaków - wiele jest takich wątków w innych produkcjach. Ale tutaj mamy smutny, niespodziewany koniec, wiele goryczy co sprawia, że ich historia jest realistyczna i mnóstwo uroku i zabawnych scen, ta para budzi wielką sympatię.

Poza tym - uwielbiam tutaj Effy, w pierwszej serii była moją ulubioną postacią, niestety z czasem straciłam do niej wiele sympatii. Motyw z tym, że milczy przez całą pierwszą serię, poza 2 chwilami - po narkotyku i gdy na końcu ochrzania Tony`ego - czysty geniusz. Postać była tajemnicza, intrygująca, kochałam w niej to, że milcząc i nie wysuwając się nawet na moment na p[ierwszy plan, bardzo zręcznie manipuluje ludzmi w około. I dwie osobowości - grzeczna cicha dziewczynka w mundurku, i bardzo niegrzeczna imprezowiczka nocą - fantastyczne.

Najlepsze odcinki - oba finały, odcinek w Rosji. Ale wszystkie były genialne.


Te dwie pierwsze serie to czysty geniusz, i tylko ze względu na nie zostawiłam tak wysoką ocenę serialowi.
Bo dalej niestety jest gorzej, choć wciąż świetnie.



Druga generacja niesamowicie drażniła mnie przerysowaniem. Było zbyt dramatycznie, w pewnym momencie, jeśli chodzi o związki doszliśmy do "każdy z każdym":) (Katie/Freddie, Freddie/Effy, Effy/Cook (plus kochał ją JJ), Cook/Panda, Panda/Thomas) - chwilami przypominało mi to telenowelę.

Nienawidzę trójkąta Cook-Effy-Freddie, nudził mnie, irytował i zajął większą część fabuły tej generacji. Effy traci ogromną część swojego uroku, Freddie to najnudniejsza postać w "Skins" w ogóle, a Cook chwilami jest przerysowany do granic możliwości, choć interesujący.

Niespodziewaną największą miłością tej serii okazała się być dla mnie Katie - w 3 serii ukazywana tylko jako, "ta zła bliźniaczka", w 4 dostała mój ulubiony odcinek w tej generacji i okazała się być złożoną, interesującą i budzącą wielką sympatię, niezwykle silną osobą.
[I bardzo dziwna myśl - ale pasowałaby mi do Tony`ego:) Ja chcę w tych dodatkowych odcinkach interakcję Tony/Katie, a najlepiej parę - wreszcie ktoś, kto nie dałby sobą pomiatać:)]

Lubiłam JJa, Emily i Naomi, Thomasa - ale ich wątki nie były zbytnio porywające, szczególnie w 4 serii.

Jestem w mniejszości, ale kocham Pandę:) Absolutnie pozytywna wariatka, do tego szczerze oddana Effy.

Ulubione relacje - Katie/Emily, Panda/ Effy. Żadna z par w tej serii mnie nie porwała.
Kocham za to całą rodzinę Finchów i ich interakcje. Prawdziwa rodzina, irytująca się nawzajem, ale w razie czego zupełnie sobie oddana.

Za to dostajemy w tej generacji najbardziej otwartą i niespodziewaną końcówkę ze wszystkich. I o ile to, jak zginął Freddie to największa bzdura w serialu, to końcówka z Cookiem robi wrażenie i zapada w pamięć.

Najlepsze odcinki - odc. Katie, finał 4 serii, odcinki Effy i JJa z 3 serii.



Trzecia generacja - widać było, że kończą się im pomysły, bywało nudno, niektóre pomysły (fightclubowy wątek Franky) były tragicznie złe, a jednocześnie ta generacja wywołała we mnie więcej emocji niż poprzednia.
Dwie ulubione postaci (o dziwo, juz od pierwszego odcinka) - Alo i Rich. Pierwszy - absolutnie zabawny, uroczy i budzący sympatię, drugi - okazujący się najsilniejszą i najbardziej dojrzałą osobą tej generacji - po śmierci miłości życia jest załamany, ale nie obarcza tym innych, jest dla nich wsparciem.

Bardzo zaskoczyła mnie ewolucja Mini - z pustej osoby, której nie lubiłam zmieniła się w bardzo silną, mądrą dziewczynę. A ona i Alo to najlepsza, i co ciekawe, naprawdę pasująca do siebie para tej generacji.

Za to Franky z interesującej postaci zmieniła się w 6 serii w osobę nie do wytrzymania - najbardziej schrzaniony wątek w Skins moim zdaniem, dało się z nią zrobić tyle fajnych rzeczy, a próbowali ją zmienić w drugą Effy.
Przeciwnie Liv - niecierpiałam jej w 5 serii, w 6 zdołałam bardzo polubić.

Mamy tu mnóstwo zmarnowanych postaci - Matty, Alex, Grace - dało się z nich wyciągnąć o wiele więcej.
Bardzo lubiłam Nicka, ale nie dostał zbyt ciekawych wątków. A miłość do Franky w 6 serii była moim zdaniem zupełnie niepotrzebna.

Lubiłam parę Rich/Grace, Mini/ Alo, no i przyjaźń Alo/Rich. To 3 najprawdziwsze relacje w tej generacji, poza tym międy bohaterami nie było specjalnej więzi, podobnie jak w drugiej generacji.

Za to dostali absolutnie poruszającą końcówkę, przy tym najmniej otwartą - możemy dopowiedzieć sobie wszystkie wątki, w przeciwieństwie do poprzednich dwóch generacji, gdzie mamy przynajmniej jedną wielką niewiadomą.

Najlepsze odcinki - oba odc Alo, oba Richa, oba finały.


Od pierwszej do ostatniej serii serial ma genialną muzykę i jest świetnie zagrany. No i budzi duże emocje, a to najważniejsze.

Co do Frankie macie rację. Nie ma momentu w którym sie zmieniła, tylko ot tak była inna. I oczywiście wyszło to na gorsze. Królowa dramatu -.-
Była moją ulubioną postacią, i została zepchnięta gdzieś daleko (wysuwając Mini na sam przód).
I hm, co do finału głebięj się zastanawiając mam pewne zastrzeżenia:
- skoro odcinek nazywał się Everyone, to czemu taki nie był? Frankie, Frankie, Frankie ! inne wątki zamknięto za szybko
- tak jak np. wątek Alex i Liv, ich przyjaźni, no napisałem, ze jest on wędrowcem, bo jest, ale proszę, nie tak szybkim! za szybko wszystko to się rozwiązało, chociaż bardzo ładnie

hm i w sumie tyle, ostatnie te minuty z piękną piosenką, wciąż tkwią mi w głowie :)