Mam podobnie. Odpadłem. Przetrwałem jakoś 1 sezon, bo zachęcony byłem opiniami, że bardzo kreatywny, że dobry klimat psychodelii, że inspirowany Gillianem, Lynchem, Dickiem, Kubrickiem i innymi, których dzieła lubię, a do tego nawet podoba mi się motyw tych wszystkich suberbohaterów i myślałem, że takie połączenie to będzie miazga. Zobaczyłem również plakaty serialu i już wiedziałem, że to jest to czego poszukuję. Niestety tak nie było.

Nie wiem dlaczego, ale strasznie irytowała mnie główna postać, bo zamiast przywiązywać się do bohatera to raził mnie sztucznością i nie miałem ochoty na niego patrzeć, tak jak i na jego dziewczynę. Reszta postaci jest jakoś tak nakreślona, że ich interakcje też mnie nie obchodziły (zwłaszcza motyw laboranta/wynalazcy, który się łączy z indianką). Jedyną dobrą rolą w tym serialu był dla mnie agent, który został poparzony i zniknął na większość odcinków i Pan Oko, który się prawie nie odezwał. Motyw pasożyta też wizualnie mnie nie przekonywał. Nie wiem, może oczekiwałem potwora rodem z horrorów, ale litości - jak kogoś nazywa się Królem Ciemności z groźnie brzmiącym imieniem Amahl Farouk to oczekuję czegoś więcej niż gruby gość z wydłużoną brodą i świecącymi oczami. Rozumiem, że to na podstawie komiksów no i musiał tak może wyglądać, ale strasznie mi to nie pasowało.

Nie ma co się zresztą rozpisywać, bo trochę zażaleń mam. Szkoda tylko, że otrzymałem tu słabe aktorstwo, słabo zarysowane postacie, nudną fabułę, a do tego męczącą, przez te przeskoki między rzeczywistościami - co chyba właśnie jest uważane jako mocny, psychodeliczny klimat serialu (bo nic innego tu z psychodelii nie dostrzegam). Za to mogą pochwalić go za kilka fajnych scen, dobrze dobraną muzykę i świetne zdjęcia.

Ogólnie zgadzam się z Twoją oceną, zwłaszcza z tym porównaniem do Maniaca, który był niesamowicie dobrze zrobiony i dopracowany. Tak więc i ja zwijam żagle w tym sztormie zachwytów i wiem, że nie będę cumował w drugim sezonie, w którym ponoć jeszcze więcej mułu :)

'jak dla mnie to już jest jechanie po całkowitej bandzie, od jednego skrajnego stanu do drugiego, przez co postać jest mało przekonywująca' - dobrze, że nie pracujesz z osobami typu 'borderline' strasznie byś się z nimi męczył jako z osobami, które zupełnie marnie odgrywają swoje role w życiu

Źle podpiąłeś/ęłaś się pod komentarz kolego/koleżanko ;-)

'jak dla mnie to już jest jechanie po całkowitej bandzie, od jednego skrajnego stanu do drugiego, przez co postać jest mało przekonywująca' - dobrze, że nie pracujesz z osobami typu 'borderline' strasznie byś się z nimi męczył jako z osobami, które zupełnie marnie odgrywają swoje role w życiu

Być może.. Nie trafia do mnie postać głównego bohatera, mimo włożonej energii aktora.

Widzę, że wątek już stary, ale będąc świeżo po obejrzeniu pierwszego sezonu, chciałbym dołożyć swoje. Dużo moich własnych odczuć i wniosków zostało wyżej opisanych, więc nie chcąc marnować swojego i cudzego czasu potencjalnie czytających dodam tylko, że mimo całkiem interesującej historii i niezłego soundtracku, serial wydał mi się mocno kiczowaty pod względem dramaturgii, nielogiczny pod względem relacji wróg vs przyjaciel (jak gdyby konfrontacja tej całej złej sekcji i dobrych mutantów, mimo pozornych animozji, była od początku oparta na niepisanej zgodzie) i przede wszystkim nieangażujący emocjonalnie. Całkiem komiczny wydał mi się regularny wątek wymiany strojów i stylizacji fryzów, który rzucał się w oczy bardziej niż ta (jak wspominano często w dialogach) rzekoma wojna. Stylówa musi być. Mocno w oczy rzuca się także brak postaci trzecioplanowych. Te cała ekipa pozostałych mutantów przebywająca w całkiem przyjemnym do życia ośrodku, równie dobrze mogłaby być kolejnymi drzewami w lesie, który go otacza. Momentami było to klimatyczne i przyjemnie w oglądaniu/słuchaniu, ale ostatecznie kojarzy mi się z tzw. średniakami od Netflixa. Względnie przyjemne zmarnowanie kilku godzin, ale kolejnych nie poświęcę.

Jak dla mnie serial wyszedł totalnie gówniany skupił moją uwagę przez ledwo 2 odcinki potem zaczął śmierdzieć niskim budżetem współczuję ludziom którzy na takie gówno w papierku mówią że to cukierek to tylko mnie upewnia że mamy dużo upośledzonych psychopatów na świecie.
Nie rozumiem tego jak taki syfiasty gniot może być dobry.
Dla mnie arcydziełami były filmy z prawdziwymi gwiazdami czyli Stallone Szwarceneger Statham Brad Pit Angelina Jolie i masa innych prawdziwych gwiazd Hollywood.
Te nowe produkcje nie oddają żadnego klimatu nawet gra aktorska leży i kwiczy nie wspominając już o tych tanich lub zerowych ,,scenach akcji"
Kino filmowe i serialowe już dawno upadło pytanie tylko kiedy i dlaczego nie może się podnieść.

Idź tam Wiedźmina oglądaj