Do tego trzeba się przyzwyczaić. Przyznam, że dość długo mnie to męczyło i irytowało.

Nie był to serial nowobrytyjski. Zawierał sporo rozwiązań nieco archaicznych, kojarzących mi się z brytyjskimi filmami i serialami z lat 70. Trochę to hermetyczne było.

Cały czas mówię tylko o 1 sezonie, następnego jeszcze nie widziałem. Ten sezon miał sporo wad, nie tylko w zakresie montażu, reżyserii czy pracy kamery. Scenariusz to swoisty paradoks. Historia jest złożona, ale poszczególne jej wątki opowiedziano w sposób uproszczony, z całą masą cięć i skrótów. Niektóre sceny zbyt teatralne. Dialogi nierówne, niektóre troszkę infantylne. Postacie narysowane grubą kreską, bez szczególnej psychologicznej głębi. Aktorsko Lennie James wyraźnie górował nad całą resztą.

Pomimo wielu wad, pomimo zastosowania tu i ówdzie archaicznych środków wyrazu, ten serial ma w sobie coś oryginalnego i świeżego. Intryga lekko szekspirowska. Niektóre pomysły fabularne niebanalne. Wyraźna odmiana w odniesieniu do seriali amerykańsko-kanadyjskich. Dlatego daję wysoką notę 7/10, bo to nie była strata czasu i to, mimo wszystko, nie była sztampa.