Marcella jest wyjątkowo irytującą postacia, choć przyznaję, ze dość konsekwentnie budowaną. Myśli wyłącznie czytelnymi sygnałami. Na słowo pedofilia zapala się w jej głowie czerwona lampka i staje się bezwzględnym katem dla wszystkich podejrzanych, winnych tej zbrodni lub nie. Wydaje się całkowicie pozbawiona współczucia. Wyjątkiem są jedynie dzieci (choć trudno powiedzieć, żeby umiała opiekować się własnymi). Najbardziej przykre są jednak jej napady agresji. Gdyby tego typu aktów przemocy (np. zrzucenie ze schodów byłego małżonka, pobicie jego nowej partnerki przed szkołą, etc.) dopuszczał się mężczyzna uznalibyśmy go za klasycznego socjopatę i nie budziłby sympatii widzów. No cóż, mnie ta jej skłonność do przemocy odstręcza. Kobiety potrafią być równie agresywne jak mężczyźni, a Marcella to jednak taki domowy potwór w spódnicy.