Myślę, że u nas nie jest wcale tak źle, nigdy nie spotkałem się by "takie" osoby były u nas w jakiś sposób dyskryminowane. Gorzej z biurokracją itp, żeby zdobyć orzeczenie dla dziecka trzeba się nieźle napocić. Co do serialu wiadomo że troszkę podkoloryzowany żeby nie był totalnym dramatem ale wciąż świetny!

Mam trochę inne odczucia. Na grupach rodziców dzieci w spektrum czytałam setki jeśli nie tysiące komentarzy, postów o braku świadomości, empatii, zrozumienia problemu. Wśród zwykłych ludzi na ulicy, neurotypowych dzieci a nawet nauczycieli. Masa rodziców z czasem się zamyka w czterech ścianach by już się nie narażać na krzywe spojrzenia, przykre komentarze. Z własnych doświadczeń wiem, że w Polsce jest znacznie mniejsza świadomość dotycząca autyzmu niż w krajach zachodnich. System edukacji również ma większe przygotowanie do pracy z takimi dziećmi i raczej nie wciska się każdego autystyka do szkoły specjalnej. Wręcz przeciwnie. Z drugiej strony w Polsce łatwiej o diagnozę czy terapię pozaszkolną.

Jako osoba w spektrum - ale takim dosyć łagonym, ogarniającym się w okół - byłam trochę dobijana w podstawówce przez rówieśników. Ale nikt nie wiedział o spektrum (ja nie potrzebowałam pomocy na rehabilitacji, psychologa itd bo naprawdę byłam ogarnięta i mama nie chciała cyt "robić mi pod górkę w papierach"). Takie osoby zachowują się specyficznie. I każda osoba w spektrum ma inaczej.

Podpisuję się całkowicie. Wiem że to szczęście w nieszczęściu ale rodzice dzieci, które mówią i wiedzą co mówią, w tej sytuacji to wielką wartość. Nie każdy ma takie szczęście :/ najbardziej mnie wkurzał program na tvn jak zaprosili do studia gwiazdy i zrobiono cyrk że śmiesznymi tekstami rzucanymi przez niepełnosprawnych, takie śmieszne małpki :/ a jakie mądre. Gdzie tu prawdziwe życie?