Do trzech razy sztuka…
Przysłowie powiada „do trzech razy sztuka”… W przypadku Rafała dwie dane szanse wykorzystał… Czy właściwie? Spuśćmy zasłonę milczenia… Wreszcie zadowolony z tego, że załatwił mamie pielęgniarkę, obiecał Agnieszce wspólny wyjazd na weekend…
Nie przewidział jednak, że rodzicielka szybko pozbędzie się niechcianej opiekunki, więc ponownie będzie miał dylemat… Pani Ludwika owszem, pragnie – nie potrzebuje – ale pragnie opieki swego ukochanego jedynaka. Kochająca zaborczą, wręcz toksyczną miłością, nie liczy się z potrzebami swego przecież dorosłego (bardzo dorosłego!) syna. Rafał z niedowierzaniem patrzył na pielęgniarkę, która mówiła o zachowaniu jego matki, którą przedstawił jako kulturalną starszą panią… Co uczyni ukochany synek? (nie bez powodu jestem złośliwa – po prostu denerwuje mnie!). Będzie szukał kolejnej opiekunki? Żadna nie zadowoli p. Ludwiki, bo- jako się rzekło- nie w tym tkwi problem…
Rafał poczynił wprawdzie pewne deklaracje wobec Agnieszki, że chce być z nią, ale… znowu mama będzie najważniejsza! Będzie przepraszał, tłumaczył się… obiecywał, że innym razem lub spotykał się na godzinkę „ukradzioną” ….mamusi…
Może kiedyś przypadek sprawi, że wreszcie przekona się jak matka manipuluje jego uczuciami i szantażuje go emocjonalnie. Owszem dorosłe nawet dzieci mają obowiązek opiekowania się starymi, schorowanymi rodzicami, ale mają też prawo do miłości i własnego szczęścia! Dopóki Rafał tego nie zrozumie, nie zazna spokoju i wiecznie będzie się miotał… Przykra to konstatacja… A osobą najbardziej cierpiącą z tego powodu będzie oczywiście… Agnieszka. Tylko jak długo to wytrzyma? Żadna kobieta nie zniesie „na dłuższą metę”, aby inna „grała pierwsze skrzypce” – nawet jeśli jest to matka ukochanego.
Ktoś na forum napisał, że „Agnieszka da radę” – oby miał rację!
Podobno„Amor vincit omnia” - „miłość zwycięża wszystko”!