Kidman zrobiła sobie sama serial. Otoczona aureolą porcelanowa lalka, zupełnie niewiarygodna psychologicznie na każdym kroku. Zachowuje się sztucznie, jakby cierpiała na schizoidalne zaburzenie osobowości (co najmniej!). Jej mimika ogranicza się do groteskowego wytrzeszczu oczu. Dzióbek z ust przyklejony na stałe. Grace - bohaterka - potwornie irytująca, zimna jak lód, wychowana pod kloszem, żyjąca w bańce bogactwa. Ślepa na wszystko dookoła. Jedyne, co ją interesuje, to codziennie nowe śliczniutkie outfity.
Od Kidman gorszy był tylko Hugh Grant. Gra ciągle tak samo jak przed laty. Tak, jakby się na chwilkę gdzieś zgubił między "Notting Hill" a "Od nowa", tylko po drodze trochę się pomarszczył. Jakby zapomniał, że nie jest już uroczym młodzieniaszkiem. Przez to jego postać wypadła mało wiarygodnie. Na koniec śmiesznie zamiast strasznie.
W scenariuszu absurd goni absurd plus są straszne dłużyzny - chyba wszystko po to, żeby robić debilnie długie zbliżenia na maskowatą twarz Nicole. Czołówka też spoko, zwłaszcza piosenka w wykonaniu Kidman. Może zamiast grać w filmach Nicole powinna zająć się na poważnie śpiewaniem?
Jedyne plusy tego pretensjonalnego serialu to: Donald Shuterland oraz dwie role dziecięce: Edan Alexander (przepięknie zagrał podczas przesłuchania w sądzie) oraz Noah Jupe (jak ktoś słusznie zauważył - młoda wersja Arkadiusza Jakubika - wyglądem i talentem).