"Czarna Żmija", "Latający Cyrk MP", "Pcin Dolny", "Parada Humoru"...
W tym ostatnim zresztą, w którymś tam odcinku Ron Manager wypowiada takie słowa: 'Manchester United? Blackburn Rovers? Wolverhampton Wanderers? Sheffield Wednesday? The Arsenal? Czyż nie? Tottenham Hotspur? Preston Northend? Charlton Athletic? Crystal Palace? West Ham United? Nazwy budzące zaufanie, prawda? Gdy słucha się sprawozdań sportowych, gdzieś na drugim krańcu globu, w sobotnie popołudnia... Owacje? Przerwy? Przyjemne? Wspaniałe. Wyniki! 4-4, 5? Brawurowy popis, prawda? Uwaga skupiona na Meczu Dnia? Czasem to takie pocieszające, prawda? Legendarne nazwiska? Tony Gubba! Ojcowie i synowie razem. Serowy Groszek w przerwie. Fajka dla ojca, mama w domu robi herbatę. Świat ma się dobrze, prawda? Sobotnie popołudnia. To futbol.' Coś w tym jest. Można to przenieść na płaszczyznę czasu spędzanego przed tv, oglądając angielskie seriale komediowe. Działają one na mnie tak jak mecze Premiership, gapienie się na akwarium, wyjście do baru z kumplami, czy spacer z dziewczyną. Taka rzecz, co pozwala na oderwanie się od problemów, pociesza i inne takie banały.
..."Jaś Fasola", "Co ludzie powiedzą?", "Hale i Pace", "Niegrzeczni faceci", "Absolutnie Fantastyczne", "Smack the Pony", "Hotel Zacisze", "Cienka Niebieska Linia", "'Allo 'Allo!", "Coupling" i wiele, wiele innych.