Hej. Już po tytule wiecie co to będzie. Mam nadzieję,że się spodoba :)
Mój XIII odcinek i epilog :P

Artur biegł, zabijając wrogów. Jak dotąd nie był ranny, i nie natrafił na jakiegoś groźnego przeciwnika.
Martwił się o swoich towarzyszy, ale wiedział, że musi walczyć. Dla Camelotu.

W tym czasie Merlin rozmawiał ze swoim ojcem w Kryształowej Grocie (rozmowa identyczna jak

oryginalnym odcinku). Gdy wyszedł z jaskini, był w swojej postaci. Zrozumiał, że to czas, by się ujawnić.

Biegł przez las, w stronę bitwy, modląc się, żeby zdążyć, zanim Arturowi coś się stanie. W końcu dotarł.

Patrzył ze wzgórza, szukając wzrokiem króla i w końcu go znalazł. Nie wyglądał na rannego. Nagle

zobaczył coś, co sprawiło, że prawie stanęło mu serce - Mordred biegł w kierunku Artura, który go nie

widział. Czarodziej zbiegł ze wzgórza jak szalony, ale Mordred dobiegł pierwszy do Artura, który wreszcie

go zauważył. Król zaczął walczyć, gdy jakaś potworna siła odrzuciła go do tyłu. To Morgana z drwiącym

uśmiechem szła do Artura, unosząc rękę, by zadać śmiertelne zaklęcie. W Merlinie zawrzała wściekłość.
- Łapy precz, Morgana! - krzyknął.
- Niemożliwe... - szepnęła kobieta, gdy zobaczyła Merlina.
- Merlin, co ty tu robisz? - zdziwił się Artur - Uciekaj!
- Zaufaj mi, Arturze - powiedział Merlin.
- No, no, no, jestem pełna podziwu - jadowicie skomentowała Morgana- Ale zobaczysz główny punkt

programu! Mordredzie, zabij Artura!
- Z przyjemnością, moja pani - odpowiedział Mordred i wyciągnął ręke. To samo zrobił Merlin i jednym jej

ruchem odrzucił Mordreda. Później wypowiedział zaklęcie i zanim Morgana zdążyła coś zrobić, Mordred

był już martwy.
- NIE!!!!! - wrzasnęła Morgana i posłała w stronę Merlina zabójczy ogien. który ten z łatwością usunął, w

zamian posyłając małe tornado. Kapłanka została odrzucona parę metrów w tył, ale szybko się pozbierała,

szepcząc jakieś zaklęcie nieznane Merlinowi. Ten po sekundzie poczuł, że wszystkie siły go opuściły i upadł

na kolana. Zaczął się dusić. I tak jak się nagle zaczęło, nagle ustało. Merlin wstał i patrzył zdziwiony na

Morganę, której twarz wykrzywił dziwny grymas. Powoli osunęła się na ziemię. Za nią stał Artur z

Excaliburem w dłoni, umazanym krwią Morgany.
- A...Artur - szepnął Merlin - Ja...ja przepraszam, że nic ci nie powiedziałem. Ja...
- Nie tłumacz się - powiedział Artur. W jego głosie Merlin usłyszał wielkie zmęczenie, smutek i szorstkość.
- Arturze?
- Milcz! - wrzasnął król
- Arturze, wybacz mi... - powiedział ze łzami w oczach Merlin, walcząc z duszącym go szlochem.
- Nie chcę cię słuchać. Muszę...muszę to przemyśleć. Musimy znaleźć pozostałych. Chodź.
Poszli ścieżką, mijając nielicznych już zwolenników Morgany, uciekających w popłochu. Nie mieli sił ich

gonić. Merlina dopadały czarne myśli. Mijali wielu martwych rycerzy Camelotu. Nie było jednak śladu

Gwaine'a (który tu nie poszedł z Perciwalem szukać Morgany, tylko walczył w bitwie), Perciwala lub

Leona. Znaleźli paru żywych rycerzy z Camelotu, którzy szli teraz z nimi. I nagle przed nimi wyrósł Perciwal

z rannym Gwainem na rękach.
- Co z nim? - spytał Artur
- Przeżyje - odpowiedział Perciwal - Widziałem go w gorszych sytuacjach. Co z Morganą i Mordredem?
- Nie żyją - powiedział krótko Artur - Gdzie Leon?
- Dobija tych od Morgany. Powinien być gdzieś tu.
I faktycznie, zaraz z bitewnego pyłu wynurzył się Leon z krwawiącą ręką i paroma zadrapaniami na twarzy.
- Panie! - wykrzyknął - Żyjesz!
- Jak widzisz - uśmiechnął się król.
Następnego dnia:
Artur długo myślał o wczorajszych wydarzeniach, w szczególności o sekrecie Merlina. Jak on mógł mnie

tak okłamywać? Ale w końcu uratował mi życie... Co nie zmienia faktu, żejest czarodziejem...
- Arturze - odezwała się Ginewra.
- Tak?
- Merlin czeka na korytarzu. Chce cię widzieć.
- Merlin?
- Yhm. Czy coś się stało? Czemu on tu sam nie przyszedł, tylko prosił mnie żeby ci to przekazać? I

dlaczego wyglądał na takiego smutnego?
- Wyjaśnię ci potem, kochanie. Nie zapomnij,że potem rada.
- Wiem. Dzisiejszy patrol przywiózł kolejne ciała. To już chyba ostatnie. Są wsród nich ciała Mordeda i

Morgany.
- Aha. Dobra idę do... niego - Artur ruchem głowy wskazał drzwi i wyszedł z komnaty.
Merlin czekał na niego. Był bardzo zdenerwowany. Poprosił Ginewrę o przekazanie Arturowi, że chce go

widzieć, w razie gdyby król nie chciał go widzieć.
- Arturze... Ja naprawde przepraszam, że ci nie powiedziałem. Przykro mi, że musiałeś się dowiedziec w

taki sposób.
- Ale dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej?
- Bałem się. Nie wiedziałem co zrobisz.
- Rozumiem. Długo nad tym myślałem i doszedłem do wniosku,że magia wcale nie musi być zła. Przecież ty

nigdy nie zrobiłeś nic złego. Dowiodłeś, że pragniesz dobra. Wybaczam ci. Ogłoszę, że magia powraca do

Camelotu, pod warunkiem, że będzie wykorzystywana do dobrych celów. I nie szczerz się tak Merlinie, bo

ci zęby powypadają.
Nie było to ostrzeżenie bez podstaw, bo Merlin miał uśmiech od ucha. W końcu nie wytrzymał i się

roześmiał.
- Nie wiem co powiedzieć. Dziękuję! - krzyknąl Merlin z ulgą
- To ja dziękuję. Chodż teraz do Gwen, pokażemy jej, co umiesz. Podczas rady ogłoszę nowiny.
Artur dotrzymał słowa. Ginewra była zaskoczona, lecz nie miała żalu do Merlina. Król ogłosił, że magia

powraca do Królestwa. Merlin został mianowany Królewskim Magiem i Doradcą. Po bitwie okazało się,

że wielu poległo za Camelot. Każdy osobno został uroczyście pożegnany. Ciała Mordreda i Morgany

zostały pochowane w lesie. Artur kazał jednak wznieść im groby.
- To, jaki stał się Mordred, wynikało po części z mojej winy i bardzo tego żałuję. Morgana zaś była moją

przyrodnią siostrą. Im obydwóm należą się groby.
Resztka zwolenników Morgany poddała się. W Królestwie zapanował pokój i dobrobyt. W tydzień po

zakończeniu bitwy Gwen oznajmiła, że spodziewa się dziecka. Na dworze zapanowała radość. Wszystko

było dobrze.

13 lat później:
- Sophia - powiedział Artur - daj już spokój Merlinowi!
- Ale tato patrz, jakie fajne płomyki wyczarował! - krzyknęła podekscytowana dziewczynka.
- No,jestem pod wrażeniem, muszę jednak porozmawiać z Merlinem. Idź się pobawić z Geofreyem. -

powiedział król.
- Dobrze, tato - odparła dziewczynka i pobiegła do swojego młodszego brata.
- O co chodzi? - spytał Merlin
- O nic, po prostu Sophia siedzi już u Ciebie 2 godziny.
- Racja, szczerze mówiąc jestem wykończony.
- Zwłaszcza, że masz własne dzieci.
- Staram wyręczać Tessę, ale gdy ja opanowuję moc Willa, ktoś musi się zajmować Freyą.
- No właśnie, Freya ma jakieś moce? - spytał Artur
- Jest jeszcze mała, ale Will w jej wieku już potrafił coś zrobić za pomocą magii, a ona nie. Być może to

się jeszcze ujawni, ale pewnie jej dar nie jest wrodzony. Ale nie przeszkadza mi to.
- Nie dziwię się - roześmiał się Artur - pamiętam jaki miałeś bałagan, gdy Will rozrabiał.
Merlin również się zaśmiał. Patrzyli przez chwilę na bawiące się dzieci. Czarodziej mieszkał teraz z rodziną w królewskich komnatach. Merlin zajmował w końcu wysokie stanowisko, jednak gdy przeprowadzał się od Gajusza, było mu bardzo ciężko. Staruszek miał się bardzo dobrze, nadal był medykiem. Merlin odwiedzał go jak najczęściej mógł. Nadal traktowali się jak ojciec i syn.
- Pamiętaj, że potem mamy radę - powiedział Artur - Ja muszę iść, przed radą zorganizowałem ćwiczenia z rycerzami. Do zobaczenia, Merlinie!
- Do zobaczenia - odpowiedział Merlin.