Zaczynając oglądać ten serial nie spodziewałam się, że przyniesie mi on tyle skrajnych emocji. Nastawiłam się na zwykłą przygodówkę, może nawet niezbyt ambitną. I pierwsze odcinki utwierdziły mnie w tym przekonaniu. Mimo tego, postanowiłam oglądać dalej. I to była dobra decyzja. Większość seriali ma tendencję spadkową - po świetnym pierwszym sezonie zazwyczaj kolejne rozczarowują i nie trzymają już tak w napięciu. Tutaj mamy sytuację odwrotną. Pierwsze dwa sezony stanowią jakby preludium do dalszej historii, większość odcinków kończy się dobrze jak to w przygodówkach bywa i przynajmniej ja nie oglądałam ich z zapartym tchem. Ale w sezonie trzecim w końcu dostałam to na co czekałam. Wraz z przemianą Morgany zmienia się również nastrój serialu. Staje się bardziej mroczny, tajemniczy i w końcu nie jesteśmy już tak pewni jak losy się potoczą gdyż scenarzyści wybierają sobie z legendy tylko wątki które im akurat pasują i nie wiemy na ile pozostaną jej wierni. O ile sezon trzeci był bardzo dobry, to czwarty i piąty muszę uznać za znakomite. Gra aktorska staje się siłą tego serialu. Akcja nabiera tempa, humor Artura i Merlina się wyostrza, w końcu dostajemy słynnych rycerzy Okrągłego Stołu - z których serce skradł mi Lancelot. Szkoda tylko, że scenarzyści zgotowali mu taki los i nie potrzebnie go wskrzeszali - ale może i dzięki temu słynnemu wśród fanów odcinkowi przekonać się mogliśmy jak wielka przyjaźń łączyła go z Merlinem. Sezon piąty? Oglądałam odcinki jeden po drugim, nie mogąc się doczekać dalszych losów. Ostatni odcinek serialu jest pełen emocji. Śmiech przeplata się ze łzami. Artur w końcu poznaje prawdę o Merlinie i ich wspólne rozmowy przywołują uśmiech i nutkę nostalgii nad tym wszystkim czego byliśmy świadkiem w ciągu pięciu sezonów. A końcowa scena pozostawia nam na twarzy łzy, niedowierzanie, ale i nadzieję że tak naprawdę ta historia się jeszcze nie skończyła...