Prawdopodobnie serial zainspirowany motywami takich produkcji, jak „Dark”, „Stranger Things”, czy „Midsommar”. Z jednej przeciekające światy równoległe, z drugiej nastoletnie fochy. Tu rzecz kręci się wokół skandynawskiej mitologii, która przebojem szoruje duńską rzeczywistość końca lat 90. ubiegłego stulecia. Zaczyna się klasycznie, od zniknięcia grupy uczniów kończących szkołę średnią. Wszystko tonie w gęstym, lecz niestety szybko krzepnącym sosie rodzinnych retrospekcji głównej bohaterki. Miejscami wypada to wręcz komicznie, a to dlatego, iż temat potraktowano z wręcz śmiertelną powagą, co trochę się gryzie np. z wątkiem Człowieka-Zająca, scenami leśnych obrzędów, gdzie półnadzy statyści owinięci w słomiane maty do ocieplania roślin, zerkają w obiektyw i usiłują utrzymać równowagę, pozorując transowy taniec wokół ogniska. Aktorzy robią, co w ich mocy, jednak ich bezdyskusyjne umiejętności bledną podczas zmagań ze sztampowym, drętwym scenariuszem.