więc wypowiem się jako osoba, która z Sandmanem miała pierwszy raz styczność. Serial jest dobry, ale mam wrażenie, że dużo potencjału zostało zmarnowane.
Najgorsza dla mnie była Śmierć ( nie kupowałam, że jest jednym z rodzeństwa, wszyscy biali i cyk czarna, a potem jeszcze scena gdzie są w 14-wiecznej tawernie i nikogo ona nie dziwi....) i Rozpacz ( spodziewałam się czegoś obrzydliwszego).
Jako, że nie znałam pierwowzoru to wiele zmian czy koloru skóry, czy orientacji, czy fabuły nie były dla mnie takie drastyczne. Ot ciekawy oniryczny klimat, emo główny bohater ( do końca sezonu nie potrafiłam uwierzyć w to, że jest potężny), i ogólnie ciekawa tematyka.
Sytuacja jak z Amerykańskimi Bogami, serial fajny, ale jak sięgnie się do książki ( tu akurat też, najpierw obejrzałam, potem przeczytałam) to nagle odsłania całą miałkość, bezsensowność fabularną i nie pozwala już wrócić do ponownego seansu, bo jest ta bolesna świadomość, że można było stworzyć coś wybitnego. Boli też, że postacie nie z tego świata, dużo od śmiertelników się nie różnią, może oprócz tytułowego bohatera.
A tak odnośnie komentarzy, że Polaczków bolą tyłki, że LGBTy i murzyny, to bądźmy szczerzy, u nas zobaczyć osobę czarnoskórą to rzecz w dużej mierze rzadka, a ilość znajomych jakie macie co są homo to maksymalnie 1. Wiem, że w USA jest inaczej, ale takie czepianie się, że komuś to przeszkadza jest trochę smutne. Jak my, widzowie z Polski mamy uwierzyć, że ten świat jest naszym światem, kiedy do drzwi ma nam zapukać dosłownie czarna Śmierć?