A i zapomniałam o scenie gdyby patolog sądowa przeoczyła na obu badanych ciałach tatuaże będące symbolami znanej organizacji przestępczej i tylko Sherlock wpadł na to, żeby to sprawdzić. A ona to nie wiem co badała na tych zwłokach, może udało jej się ustalić jaki kolor włosów mieli zamordowani. W sumie to już mnie nie dziwi czemu Sherlock traktuje tych ludzi z góry, przecież to jest jakaś parodia

Moja odpowiedź sprowadza się w zasadzie do jednego pytania: czy czytałaś książki o Sherlocku Holmes'ie? Sądząc po ostatnim akapicie to tak. Ja lubię ten serial właśnie jako adaptację i do tego się będę odnosić. Wtedy część odpowiedzi jest w książkach i sposobie wykorzystania materiału źródłowego na potrzeby serialu.

1. Watson. Ten książkowy sam przyznał, że Sherlock traktował go na początku gorzej jak wieszak na kapelusze, a jego pochlebstwa sprawiały mu nieukrywaną radość, tak jakby nikt wcześniej nie mówił mu komplementów. Chyba dlatego zaczęli w ogóle się dogadywać. Może nieco przekoloryzowana ta relacja serialowa na początku ale później idzie w dobym kierunku. Watsona, jak przypuszczam, większość lubi, bo jest lojalny bez względu na wszystko i często rezygnuje z siebie na rzecz swojego genialnego współlokatora. Czy słusznie przy takiej kreacji Sherlocka? Sprawa dyskusyjna.

2. Owszem, serialowy Sherlock jest chamem i strasznym burkiem. Książkowy był egoistyczny, pewny siebie i wiary we własną nieomylność ale nie aż tak. Zdecydowanie wolę pierwowzór aczkolwiek serialowy przechodzi przemianę i od czasu do czasu stać go na ludzkie odruchy. Książkowy w zasadzie tylko raz przestał być "maszyną" - kiedy Wastson został postrzelony.

3. Prawie, że cytat z książki

Uciekło mi wypowiedź :(

3. Prawie, że cytat z książki

Nie jest mi dane dokończyć tą wypowiedź. Ostatni raz próbuje.

Sherlock też nie uważał, że robi coś ponadprzeciętnego tylko że Scotland Yard to idioci (fakt, że to były początki powstawania policji i nie mieli procedur). Tutaj przeniesienie 1:1 do serialu. Mnie to nie drażni. Akceptuje jako część całości.

4. Im lepiej znasz książkę tym większą frajdę masz z tych "dedukcji". Czasem są to "smaczki" z jakiś opowiadań, a czasem twórczość własna scenarzystów. W książce choćbym nie wiem jak się starała nie było szans żeby na postawie relacji Watsona zgadnąć rozwiązanie zagadki. Tutaj jest tak samo. Dla mnie jest to zarówno wada tego serialu, bo nie wymaga myślenia. Rozwiązanie dostajesz niejako "na tacy".

5. Głupoty są wszędzie. Nie będę tego bronić.

Może to po prostu nie być serial dla Ciebie. To, że wszystkim się podoba nie znaczy, że dla Ciebie też musi być wybitny. Miej własne zdanie :) U mnie nie siadł kompletnie serial "Synowie anarchii" - ludzie go uwielbiają i chwalą, a mnie nie zaangażował.

Ja żałuję, że twórcy Sherlocka zmienili koncepcję serialu po 2 sezonie. 2 sezon wywindował poprzeczkę tak wysoko, że nie udało się tego poziomu doskoczyć nastepnym sezonom. A szkoda.

Dzięki za odpowiedź :)

Książki zaczynam, jestem po kilku rozdziałach Studium w szkarłacie. I ja wiem, że to dopiero początek, ale ja widzę ogromną różnicę. Jak czytałam fragment gdzie po raz pierwszy się spotykają w tym labie to byłam w szoku, Sherlock jak nie Sherlock. Jasne, lubił się popisywać, wywyższał się, ale jednak nie wyrażał pogardy w stosunku do innych, nie zachowywał się jak 8-letnie dziecko - podaj, ugotuj, przynieś i miał jakiś taki entuzjazm, cieszył się jak dziecko jak odkrył ten patent na wykrywanie krwi, a nie na zasadzie 'nie rozumiesz tego, bo jesteś idiotą' albo 'co z Wami, ludzie'. Tam byłam w stanie uwierzyć czemu Johna do niego ciągnie, on był intrygujący tak samo jak w serialu, ale minus chamstwo. A ten serialowy to po prostu egocentryczny i narcystyczny megaloman, który przejawia pogardę do każdego i wydaje mu się, że wszystko mu się należy, zero jakiejś empatii, tylko manipulacja i monarchia absolutna. Nic ciekawego, ot, człowiek kwalifikujący się na psychoterapię

Mówiąc o przeniesieniu bardziej chodziło mi o zmianę czasu akcji - jakieś kosmetyczne zmiany, kilka świetnych pomysłów.

Jednak ja wychodzę z założenia, że serial to osobne dzieło. Nie musi się kierować tym co było w książce. Mogliby to zmienić, bo np. ta policja to jest komedia w tej wersji, gdzie nie potrafią zrobić dosłownie nic i są w szoku gdy innowacyjny Sherlock wpada na pomysł sprawdzenia ew. leworęczności domniemanego samobójcy. I tak jak zabieg ze zmianą czasu akcji jest super - tak tutaj należałoby to zmienić. No, tylko wtedy trzeba by więcej inteligencji w Sherlocku, a to jak widać trudne. Dlatego uważam, że zamiast podbić stawkę i robić z niego chodzącą encyklopedię, mogli po prostu zostać przy szybkim łączeniu faktów, dostrzeganiu manipulacji, technik manipulacji (ale nie do podobno najbliższych!), pamięci, świeżego umysłu itd. No, ale wybrali inny sposób

Skończyłam pierwszy sezon, natomiast nie mam ochoty na więcej. Moriarty - mam już przesyt takich postaci, tak samo jak ten Mycroft - nie, bardziej mnie to irytuje niż bawi

Co do Johna no to może w książce tak było - tylko że tutaj mogli to zmienić, tak, po prostu ciężko uwierzyć w podstarzałego weterana, który na własne życzenie jest gosposią dorosłego chłopa, bo mu zaimponował. Poza tym dla mnie to po prostu nudna postać - właśnie przez to, że daje sobą pomiatać, w zasadzie to nawet jak z czymś się nie zgadza, to i tak odpuszcza. A Sherlock to jest naprawdę irytujący typ. Rozumiem czemu policja chce się z nim użerać (ale oni przynajmniej okazują niechęć), ale John? Naprawdę nie ma na emeryturze nic ciekawszego do roboty niż mieszkanie z 10-letnim dzieckiem z megalomanią traktującego go jak gówno?

Dam szansę książkom, natomiast bo zobaczeniu pierwszych 5 minut 4. odcinka - wymiękam, tym bardziej, że nawet fani jadą po 4. sezonie, więc lepiej już nie będzie

Tak mi się wydaje, że serial powstał na fali nie-kryształowych-głównych-bohaterów. Ludzie byli znudzeni postaciami jedno znacznie dobrymi i pojawił się taki dr. House czy Sherlock, którzy mają genialne predyspozycje, walczą ze złem i dodatkowo mają sporo problemów ze sobą. Da się go wbrew pozorom lubić.

Ja kurczę mam pewien problem z przenoszeniem książek na ekran. Ciężko mi się jedno znacznie odciąć od materiału źródłowego. Filmy czasem pomijają istotne wątki i nie ma ciągłości albo wytłumaczenia danego działania. Lubię jak wzajemnie się to uzupełnia... aczkolwiek są adaptacje, które irytują mnie odejściem od oryginału i są takie jak ten serial, że odejście mi się bardzo podoba. Nie chciałabym żeby wszystko było tak jak na papierze, bo to żadna frajda widzieć rozwiązanie zagadki którą się zna.

Serialowy John jest uzależniony od mocnych wrażeń i chyba nie ma nic innego co by mu zapewniło takie atrakcje jak Sherlock.

Obejrzyj drugi sezon do końca. Warto. Przed tobą najlepsze odcinki :) Później możesz sobie darować :D Sezon 3 bardziej humorystyczny, a 4 hmmm... W sumie może ci się spodobać bo Sherlock jest "uczłowieczony" i właśnie to się fanom nie podoba. Zamiast na sprawach jest skupiony na emocjach. Wydaje mi się że narracja też jest inna: 2 pierwsze sezony są jakby z perspektywy Johna, a kolejne z perspektywy Sherlocka.

Powodzenia z lekturą

Ja się z Tobą zgadzam, nie chciałabym idealnych postaci jak od linijki, tylko że moim zdaniem tutaj ta granica została przekroczona.

Sherlock, który lubi się popisywać i gdzieś tam ma w sobie przekonanie o swojej wyższości - spoko. Ale jeżeli dodamy do tego chamstwo, naprawdę ohydne komentarze do innych ludzi, zaznaczanie na każdym kroku jak to ktoś jest idiotą i w ogóle jak to łatwo musi się żyć z byciem takim idiotą i to wysługiwanie się każdym - przynieś mi długopis, miałeś podać mi długopis, co z tobą, zabrałeś mi bez pytania komputer i złamałeś hasło - tak, bo nie chciało mi się iść po mój i perfidne manipulowanie koleżanką, która ma maślane oczy jak na niego patrzy - dla mnie to już przegięcie i odejmowanie tej postaci jakiegoś takiego uroku i tej nieszkodliwej ekscentryczności, w tym momencie już nie traktuję go poważnie, wzbudza we mnie raczej irytację i politowanie. Jak dodamy do tego to, że wiele przełomowego to on nie robi, to już w ogóle zanika gdzieś ten obraz intrygującego geniusza, a pojawia się duże dziecko z narcystycznym zacięciem, które pałało nienawiścią do ludzi jeszcze zanim wyszło z kołyski.

John to jest z kolei postać płaska jak deska drewna. Facet zero charyzmy, dający sobą pomiatać, bo... powody?

Chciałabym troszeczkę więcej interakcji między tymi postaciami po prostu i żeby każdą troszeczkę zmienić - Sherlocka złagodzić i nadać mu przez to tę charyzmę i urok, a Johna troszeczkę usamodzielnić, a nie chłop lat 40 i nie potrafi wytłumaczyć facetowi poznanemu tydzień wcześniej, że dzisiaj ma randkę i nie będzie dla niego latał po mieście i podawał długopisów, tylko wychodzi gdzieś, bo tak chce