i to w tym serialu - samym pomyśle, przyprawia o pewien dreszcz, szczególnie gdyby samemu znalazło się w takiej sytuacji. I tak naprawdę tylko desperacko odwlekają śmierć. Ale nie można komukolwiek zarzucić, że wpadł na takie rozwiązania, kierując się chęcią przeżycia. Jedni jadą w ogonie, inni w wagonach w wysokim standardzie, lecz wszyscy tak samo są zależni od sprawnego funkcjonowania kolejnych przedziałów, w których w jednych wytwarza się żywność, w innych odzyskuje zużytą wodę, przetwarza gazy wydzielane przez zwierzęta, a sam pociąg musi pędzić jak najszybciej, aby wytworzyć odpowiednio dużo energii, by to wszystko zasilić.

Pewnie najsprawiedliwiej byłoby wypośrodkować wszystkim standard egzystowania w tych warunkach, aby przede wszystkim nikt nie był głodny, spragniony, chodził umyty, w miarę zadbany i na równych prawach z innymi.

W tych warunkach najważniejsze wydaje się chyba jednak to, aby było je z kim dzielić - by w danym wagonie był ktoś nam bliski i mimo że teoretycznie w towarzystwie, to nie przebywać tej praktycznie ostatniej "podróży" samotnie.

W samym tym serialu nie czuć aż takiej głębi. Tym niemniej do owej refleksji skłania.