Według mnie postać Violi Davis jest napisana i, przede wszystkim, zagrana świetnie. Praca wymaga od niej takiego właśnie nastawienia i od początku pokazują, że nie jest ona byle jaką adwokatką, ale jedną z lepszych. Może niektóre sprawy (przegrane, które w serialu się jeszcze nie pojawiły) tak siedzą jej na psychice, że już po tylu latach pracy tak właśnie reaguje w zaciszu domowym? Poza tym widać, że ona bardzo się wczuwa i zależy jej, żeby wygrać sprawy dla dobra osoby oskarżonej (co świetnie widać w 6. odcinku - scena w sądzie, gdy Annalise krzyczy, była niesamowicie poruszająca). Serial dopiero się zaczyna, prawdopodobnie zobaczymy o wiele więcej "warstw" jej postaci. Niektórzy mówią, że jest po prostu bardzo dobrą manipulatorką - wie, w którym momencie się rozpłakać i przy kim.

Co do fabuły serialu - to akurat czepialstwo, napisałaś prawdę :) Rozumiem, że przeszkadza Ci odrealnienie, ale przecież to na nim zbudowany jest cały serial. Taki był pomysł Shondy, tak to zostało napisane i tak zostało przedstawione od samego początku. Nikt nie zmienił fabuły w połowie. Mnie osobiście ten zamysł bardzo się podoba, serial od początku niesamowicie mnie wciągnął, co rzadko się zdarza. Oczywiście też widzę fakt, że fabuła jest lekko nierealna, ale wszystko razem tworzy tak spójną i interesującą całość, że nie zwraca się na to uwagi. Co jest dobre w tym serialu, to że każda scena i każde wypowiedziane zdanie ma jakieś znaczenie, od pierwszej minuty odcinka - w przeciwieństwie do większości odmóżdzających (głównie mówię tu o młodzieżowych, bo do tej grupy należę) amerykańskich seriali, gdzie twórcy przez pierwsze 30 minut odcinka dają nudne rozmowy, by zapchać czas, a akcję zostawiają na ostatnie 10 minut.

PS. Pierwszy sezon będzie miał 15 odcinków, ponieważ Viola Davis ma kontrakt ograniczający ich ilość. Po prostu dla tego serialu maksymalna liczba odcinków na sezon to 15, chyba że ABC przekona jakoś Violę do zmiany kontraktu - w końcu serial okazał się hitem.

To znaczy ja jakby rozumiem zamysł postaci Violi Davis i wszystko byłoby ok, gdyby między tymi dwoma skrajnościami było miejsce na jakieś subtelniejsze tony, ale niestety nie zanotowałam takich. Ale zagrana jest bardzo dobrze, to prawda.

Nie wymagam też od tego serialu, żeby był całkowicie realistyczny,ale nie widzę też tej spójności całości, o której wspominasz. Ja odnoszę wrażenie, że to wszystko się trochę ze sobą nie klei i zbyt często czuję, że twórcy wymuszają na widzu "suspension of disbelief" - jeśli decydujemy się umieścić fabułę na amerykańskim uniwersytecie ot musimy się tego trzymać i mimo fikcyjności serialu dobrze oddawać realia uniwersyteckie. A tutaj zasady świata przedstawionego są dosyć chaotyczne, zupełnie nierealistyczne i mi akurat to przeszkadza.

Autorka ma skłonności do przesady i z tym się zgadzam w 100%. Ile to katastrof, dramatów i niezwykle rzadkich przypadków wcisnęła do "Chirurgów"? Po 11 sezonach świat tam przedstawiony to jakieś odrębne uniwersum, gdzie wszystko może się zdarzyć. Jednak "Chirurdzy" mają to, czego nie ma "Sposób..." - świetnie napisane postaci, które po 11 sezonach nie straciły uroku. Oczywiście jest znaczny spadek formy, jednak ich charaktery nadal potrafią zaintrygować, nie są bezbarwni, da się ich lubić. W "Sposobie..." nie potrafię polubić nikogo. To pierwszy przypadek w mojej serialowej podróży, gdzie od pierwszych odcinków WSZYSCY bohaterowie są mi obojętni. Fabuła mnie wciągnęła, niestety, więc oglądać nie przestanę, ale nie jest to dobry serial.

Jest to serial z gatunku młodzieżowych. I niestety zawiera większość wad charakterystycznych dla tego rodzaju seriali. Przede wszystkim w sposobie konstruowania postaci, które są plastikowe, sztuczne, niewiarygodne psychologicznie w swoich cechach, zachowaniach, reakcjach.
Jednak jak na serial młodzieżowy ta produkcja nie jest aż tak zła. Jest całkiem fajnie zmontowana. Owszem, fabuła do błyskotliwych nie należy, ale trzyma tempo i potrafi momentami trzymać w napięciu. Niestety, infantylność, pretensjonalność a niekiedy nawet absurdalność fabuły to elementy, które psują klimat.
Ja na razie, po 5 odcinkach, daję wysoką ocenę 6/10. Jest pewnie trochę na wyrost, ale nie chce wydawać ostatecznego wyroku sądowego przed zakończeniem wszystkich czynności procesowych.

P.S. dziwi mnie słaba gra aktorska niektórych młodszych aktorów. Wszyscy wiemy, że Amerykanie aktorstwo wysysają z mlekiem matki. Tam nawet pięcioletnie dzieci wiedzą jak właściwie zachować się przed kamerą. A tutaj dostajemy czasem takie iście nieamerykańskie drewna. Może to wina reżyserów, którzy nie umieją odpowiednio tych aktorów poprowadzić?