Po obejrzeniu drugiego sezonu “Squid Game 2” zacząłem zastanawiać się nad głębszym przesłaniem serialu i naszą rolą jako widzów. Czy nie jest tak, że my, widzowie, jesteśmy metaforyczną elitą, która płaci za tę grę, oglądając ją i dostarczając twórcom zysków? W serialu VIP-y oglądają grę dla rozrywki, bez żadnych skrupułów. A czy my nie robimy tego samego, czerpiąc emocje z dramatycznych wydarzeń na ekranie?

“Squid Game 2” brutalnie obnaża mechanizmy kapitalizmu, w którym życie tych na dole hierarchii jest sprowadzone do rozrywki i narzędzia dla zysków. Czy jako konsumenci takiego contentu nie jesteśmy częścią tego systemu? Serial, mimo że jest fikcją, zmusza do refleksji – czy nasza fascynacja brutalną rywalizacją, walką o przetrwanie i ludzkim dramatem nie jest podobna do tego, co krytykujemy w zachowaniu VIP-ów?

Zakończenie drugiego sezonu, choć pozostawia nas z wieloma pytaniami, z perspektywy widza jest w porządku. Przecież to rozrywka – nie o to nam chodzi? Chcemy emocji, chcemy ciągu dalszego, chcemy odpowiedzi. Dlatego właśnie zakończenie wywołuje frustrację – bo gra się nie skończyła, a my czujemy, że naszą potrzebę zamknięcia tej opowieści wciąż zaspokaja się w kontrolowany sposób.

Moim zdaniem twórca celowo nas “irytuje”, wciągając w tę psychologiczną grę, tak jak VIP-y wciągają uczestników w swoje brutalne zawody. To, co krytykujemy w elicie serialu, być może powinniśmy dostrzec w nas samych. Jak sądzicie? Czy to świadomy zabieg, a może po prostu sposób na zachęcenie nas do oglądania kolejnego sezonu?