Film nigdy nie miał być szokującym horrorem, czy dramatem na miarę oblężenia Troi.
Skoro zabawa w zielone i czerwone w pierwszej części się podobała, to narzekanie na drugi sezon jest niezrozumiałe. Kiczowata sceneria i wesoła piosenka jeszcze bardziej nadaje dramatu niż poważna muzyka.

Oglądając pierwszy sezon byłem nim oczarowany. Przymknąłem wtedy oko na różne azjatyckie bzdurki, bo całościowo serial bronił się i był czymś nowym. To było chore, ale wciągające. Drugi sezon dobrze się rozpoczął - pierwsze dwa odcinki dały mi nadzieję na godną kontynuację. Później gdy doszło do zabawy w zielone czerwone również świetnie się to oglądało... do momentu kiczowatej muzyki. Nie wiem po co twórcy zdecydowali się ponownie na taki zabieg. Piszesz, że miało nadać to dramatu - ja tego tak nie odebrałem. Następna gra to już festiwal infantylności. Kompletnie nie czułem zagrożenia, a wesoła piosenka zdegradowała resztki napięcia. Przyznaję, że ostatnia z gier zrobiła na mnie konkretne wrażenie i tego właśnie oczekiwałem. To jednak za mało, żebym powiedział "dobry sezon" albo "lepszy od jedynki". Dodatkowo wątek odsieczy grupy na łodziach zmęczył mnie. Podsumowując sezon 2 w moim odczuciu jest średni. Nic specjalnego, ale Ty możesz mieć inne zdanie. Kwestia gustu, dnia i nastawienia.

Stosowanie wesołej, czy kiczowatej muzyki, to nierzadko stosowany wybieg twórców, mający na celu wywołanie zamieszania związanego z rozdźwiękiem między akcją, a podkładem muzycznym. Podczas batalii widz oczekuje muzyki podnoszącej powagę sytuacji, a w zamian dostaje kiczowatą muzyczkę rodem z bajek dla dzieci. Podobny, ale odwrotny wybieg stosuje się w komediach, gdzie zabawnej sytuacji towarzyszy muzyka, którą można zastosować z powodzeniem w bitwie pięciu armii.
Film już nie skupia się na samej grze o przetrwanie, ale dużo czasu poświęca możliwościom manipulacyjnych Yeong-il (i konsekwencjach z nimi związanych), który nie dość, że czuje się na tyle pewnie, że sam uczestniczy w rozgrywkach, to jeszcze potrafi przekonać połowę (+1) ludzi do swojej koncepcji poprawy ich losu.
Rozumiem rozczarowanie widzów, którzy oczekiwali kolejnych odcinków "Ninja Warrior", a dostali porcję azjatyckiego kina, w której główny bohater wrzeszczy na wszystkich jak opętany i aż prosi się o to, żeby mu ktoś kazał się wreszcie zamknąć.