Po ukończeniu oglądania całego serialu, w tym oczywiście słynnego finału, czułam pewne
rozczarowanie. Miałam zamiar usiąść i spisać wszystkie swoje odczucia punkt po punkcie, ale
ostatecznie zabrakło mi czasu i chęci.

To było już dobrych parę miesięcy temu, więc to, co piszę teraz - pisane jest zupełnie z
dystansu i na spokojnie. W ramach leniwej niedzieli, spędzam czas przed monitorem i między
innymi przeglądam fora na filmwebie. Przypomniało mi się o SFU i postanowiłam obejrzeć raz
jeszcze finalną scenę na youtubie. Obejrzałam.

Teraz po tych kilku miesiącach odbieram ją jako jeszcze bardziej przereklamowaną i
rozczarowującą niż gdy widziałam ją po raz pierwszy. Tym, co najbardziej mnie w tej scenie
uwiera jest to, że wygląda ona jak wypisz wymaluj reklama samochodu. To wymuskane, nowe,
lśniące autko sunące po malowniczych bezdrożach kontrastuje zarówno z osobowością
właścicielki, jak też z sugerowaną powagą przeplatających się ujęć oraz z całą konwencją
serialu. Właściwie, to tylko to mnie zasadniczo rozczarowuje. Poza tym zakończenie jest dla
mnie po prostu ok. Jest ciekawe, poniekąd poruszające, stanowi dość dosadne zamknięcie
losów postaci. Całe moje rozczarowanie wykraczające poza moje zdziwienie nad tą
niecodzienną reklamą auta, wynika z faktu, że miałam wobec finału bardzo duże oczekiwania. A
miałam je dlatego, że naczytałam się o nim wspaniałych rzeczy. Że to jest coś, co na zawsze
odmienia nasze postrzeganie życia i świata, że to bodaj najwspanialsze 5 minut w telewizji, ba
w ogóle w filmie ever, że nie można po tym zasnąć, że och i ach. Nic z tych rzeczy. Płakałam,
owszem. Ja z reguły nie umiem powstrzymać się od płakania na filmach. Ale później
wyłączyłam komputer, otarłam łzy i poszłam spać. A potem życie potoczyło się dalej.

Bo i co w tym niby takiego odkrywczego? Że wszyscy kiedyś umrzemy? Że każdy z nas ma
swoją datę urodzenia, obok niej myślnik a dalej puste pole, które kiedyś niewątpliwie się
zapełni? Że przemienimy się w martwe ciało, którym trzeba dość szybko się zająć, bo po
dwóch dniach zaczyna śmierdzieć? Że obok cudownych, pełnych radości chwil czeka nas w
naszym dalszym życiu wiele tragedii, smutków, a na końcu i tak jest śmierć? To się wszystko
zgadza, to wszystko prawda. I to jest poniekąd poruszające i smutne, gdy o tym pomyślimy. Ale
czy naprawdę musimy oglądać 5 sezonów amerykańskiego serialu, aby dojść do powyższych
konkluzji?

Naprawdę musieliście aż obejrzeć 5 sezonów serialu, żeby uświadomić sobie, że umrzecie?
Że życie jest kruche i ulotne? Że to miejsce po myślniku i w Waszym wypadku kiedyś się
zapełni? Czy naprawdę było to odkrycie na miarę uderzenia obuchem, otwarcia oczu?
Seriously?

Życie jak dotąd obchodzi się ze mną łagodnie. Śmierć jeszcze nigdy nie zabrała mi nikogo
naprawdę bliskiego. Ale wiem, że ona jest i czeka zarówno wszystkich moich bliskich jak i
mnie samą. Wiedziałam o tym przed obejrzeniem serialu tak samo dobrze, jak wiem, po jego
obejrzeniu. Upatrywanie się sensu SFU w tym, że otwiera nam oczy na to, że jesteśmy
śmiertelni, że życie jest ulotnym darem i należy cieszyć się każdą jego chwilą i z tej racji
nadawanie mu rangi serialu genialnego i kształtującego światopogląd jest więc dla mnie
dziwne i niezrozumiałe.

Mam jedno pytanie w związku z tym wszystkim: czy naprawdę zmieniliście swoje życie?
Wykorzystaliście ten impuls towarzyszący spazmatycznemu zalewaniu się łzami podczas
projekcji finału? Bo ja obdarzona tajemną wiedzą i świadomością własnej śmiertelności już
przed obejrzeniem SFU, a utwierdzona jedynie w tej świadomości po jego obejrzeniu, żyję
wciąż dokładnie tak samo.

Chciałabym jeszcze do czegoś w tym serialu się przyczepić. Postacie - obiektywnie patrząc -
wiodą właściwie błogie, wręcz idylliczne życie. Żyją w miejscu, gdzie ciągle jest słońce, mają
pracę, którą lubią, a jeśli dochodzą do wniosku, że jej nie lubią, to mogą ją bez problemu
zmienić, lub też wcale nie muszą pracować (np. Brenda - spadek po ojcu). Generalnie nie
chorują (poza Nate'm, który zostaje wyleczony, nawrót jego choroby jest nagły i
niespodziewany, więc nie ma wpływu na jego wcześniejsze życie, które oglądamy; Brenda z
kolei ma problemy z płodnością, ale ta kobieta ma z 40 lat więc trudno oczekiwać, żeby ot tak
sobie zaszła w ciążę), nie cierpią z powodu żadnych klęsk żywiołowych, mogą spędzać czas z
bliskimi i przyjaciółmi, realizować swoje marzenia, pielęgnować zainteresowania i hobby,
płodzić dzieci (bo stać ich na to), albo ich nie płodzić, jeśli nie mają na to ochoty, ogólnie życie
nie rzuca im zbyt wielu kłód pod nogi. A mimo to ze wszystkich tych postaci i z całego serialu
przebija wyraźny, dojmujący i przykry przekaz "LIFE'S FU*KED UP!". Aż ma się ochotę
powiedzieć: "ej, ty, przyjedź do Polski, odśnież sobie parę razy zimą samochód, zapłać
rachunek za ogrzewanie, wstawaj codziennie po ciemku, żeby zdążyć do pracy, której
nienawidzisz, ale bój się ją stracić, bo następnej nie znajdziesz, aha i jeszcze postój sobie rok
w kolejce do lekarza i módl się, żeby nie wykrył nic poważnego, bo nawet jeśli w hameryce jest
to uleczalne, to tutaj cię na to na pewno nie stać".

To było drażniące na dłuższą metę. Całe to męczeństwo i nieszczęście aż wylewające się z
każdej kolejnej postaci. Jedyną usprawiedliwioną w tym względzie, ale tylko początkowo,
osobą była Claire - bo była nastolatką (nastolatki zazwyczaj są tak po prostu nieszczęśliwe),
wychowała się w dziwnym domu, ale też - była późnym dzieckiem, wpadką, nie miała bliskiej
relacji z braćmi, a rodzice byli już trochę starzy i zmęczeni swoimi funkcjami ojca i matki, aha -
no i właśnie, sama będąc w młodym i burzliwym wieku straciła ojca. Cała reszta wymyślała i
tworzyła sobie problemy na siłę. Ruth - zdrada męża, a potem ryk na pogrzebie, bo jak ja
mogłam go zdradzić. Śmierć Nathaniela - zupełnie do uniknięcia, wystarczyłoby trochę
ostrożności. Brenda - wielokrotne zdrady, niby choroba, uzależnienie od seksu, ale sama to na
siebie ściągnęła - po co jej w ogóle była ta przyjaźń z prostytutką? Nate - nieoczekiwane
dziecko z kobietą inną niż jego narzeczona - ok, to jest problem, ale to dziecko przecież nie
spadło z kosmosu; potem z kolei jego nieszczęśliwe małżeństwo - konsekwencja
nieprzemyślanego seksu, ale też po prostu zła decyzja. Śmierć Lisy - została
najprawdopodobniej zamordowana, ale cóż, gdyby nie utrzymywała tej dziwnej relacji z mężem
własnej siostry, to nic by jej się nie stało. Claire i jej życiowe rozterki to w ogóle irytujący temat
na długi felieton. Krótko mówiąc - komplikowanie sobie życia na siłę w wydaniu wszystkich
bohaterów i wieczne pretensje do losu.

Nie twierdzę jednak, że serial był zły. Przeciwnie, oceniam go jako dobry. Był ciekawy,
wciągający, dobra fabuła, sporo naprawdę niezłych scen, trochę wzruszeń. SFU dostarczył mi
dużo rozrywki na naprawdę niezłym poziomie. Ale tylko rozrywki. Nie zmienił mojego życia. Był
dobry. Nie był genialny.

p.s. Miałabym też co nieco do dodania w kwestii podejścia do seksu i homoseksualizmu w
serialu, ale już mi się zwyczajnie nie chce, a poza tym to jest jakby odrębna kwestia, w dodatku
dość kontrowersyjna i nie chcę jej ruszać.