Plan Kate i Petera też dla mnie był slaby.
dead pool i że to Peter za tym nieświadomi stoi był fajny tylko właśnie nie wyjaśnili w jaki sposób Meredith kontrolowała Brunskiego.
Liam nie jest napisany tak super ponieważ on z I.E.D już podczas swojej drugiej pełni potrafi kontolować przemiany? Tak łatwo nawet Scott i Isaac tego nie potrafili.
Malia nie ma żadnego wątku po za byciem dziewczyną Stilea. Prawda że słabo rozwineli jej wątek, ale równie dobrze można napisać że Stiles oprócz 3b nie ma żadnego wątku oprócz bycia bff Scotta.
Peter i jego plan. Jak na takiego villana jak Peter powinien on mieć o wiele lepszy plan.
Brak takich postaci jak Danny, Morell, mało Deatona

Właściwie napisałaś wszystko (jak zawsze ^^).
Po dwóch ostatnich sezonach wyodrębniłam najważniejsze problemy TW:
- fantastyka dotykająca wszystkiego, a nie tylko wątków spn
- przeskakiwanie, ignorowanie, porzucanie wątków
- brak konsekwencji: stosowanie pewnych motywów, cech bohaterów wtedy, kiedy jest to potrzebne i lekceważenie ich wtedy, kiedy akurat nie pasuje
- brak długopisa i choćby kawałka kartki oraz brak tablicy i markera w pracowni TW

Co przez to wszystko mam na myśli?
Otóż jeżeli oglądam produkcję, czy czytam książkę o potworach, kosmitach, zombi, wampirach, smokach czy innych takich tam, to kupuję tę konwencję i te fantastyczne elementy. ALE równocześnie oczekuję, że ludzie - czy to na stacji kosmicznej, czy w czasie apokalipsy, na Murze, czy to w Starożytnym Rzymie zachowywali się jak ludzie. Stąd mogę spokojnie oglądać Penny Dreadful z ożywionym dziełem Frankensteina, czy zombi w In the flesh, bo tak naprawdę nie chodzi o te chodzące trupy, tylko o ludzi - ich problemy, ich życie, ich PRZEżycie.

Wiadomo, że trzeba brać poprawki na pewne konwencje i umowność. Dlatego nie czepiam się, kiedy seksowna Milla Jovovich z seksowną policjantką uganiają się w sukienkach za zombi (choć doceniam, że przynajmniej nie gonią w butach na obcasach i Milla nie neguje swojej płaskości push-upami^^), ale umowność w TW przekracza wszelkie granice. Nie na to się godziłam - w 1 i 2 sezonie nie było takiej maniany, jak teraz. Mieliśmy więcej zwyczajnego życia szkolnego, mieliśmy Scotta i Stilesa, którzy mieli swoje miejsce w hierarchii szkolnej - która została też pokazana w wątku przemiany Eriki oraz Jacksona z Lidią - królów szkoły. Bohaterowie byli z krwi i kości - i tak jak mówię - mieli swoje miejsca: w szkole, w rodzinie, w swojej społeczności. Mieliśmy wzruszające i ściskająca gardło historie Dereka, Eriki, Boyda, Isaaka. Mieliśmy szaleństwo i niebezpieczeństwo pod postacią Gerarda, Jacksona, Kate. Sam jeden Jackson był lepszym villainem, niż odrodzona Kate, Benek, Peter czy dark kitsune razem wzięci - dlaczego? Bo miał motywacje i determinację, coś realnego go napędzało! Chciał być lepszy od wszystkich - najlepszy! Był tą myślą opętany! Czuł presję, że ma być najlepszym sportowcem, uczniem, zawsze na szczycie hierarchii, i dążył do tego z żelazną determinacją nie przebierając w środkach. Jak to się ma do dziecinnych knowań i marzeń o zayebistości Piotrusia? Pliz. A do tego Jackson był po prostu nastolatkiem, miał przyjaciół, miał dziewczynę z którą miał prawdziwy związek i perypetie, miał cały zestaw cech charakteru i uczuć, który go wyróżniał.
Mieliśmy Lydię - szkolną queen bee o super mózgu, która ukrywała swoje uczucia pod maską doskonałego makijażu, łatwo zawierającą przyjaźnie, nie będącą niczyim popychadłem, nie zostającą trofeum dla wytrwałego w uczuciach nerda - dziewczyna radząca sobie z problemami, silna psychicznie.
Był Derek - postać tajemnicza, silna, z pierdylionem "issues", sekretów, przeżytych tragedii, który jednak znajdował czas dla innych i potrafił przeskoczyć swój seksowny imidż i pokazać coś więcej, niż mięcho w atrakcyjnym opakowaniu.

Wtedy jeszcze wątki nie pączkowały jeden od drugiego, jak jakaś chora narośl. Mieliśmy motyw przewodni, który szedł prosto do celu z kilkoma odgałęzieniami, które jednak "zawijały" na główny tor. Teraz mamy coś, co wygląda jak droga grupy pijaczków wracających do swojej meliny z zabawy na remizie: rozłazi się toto po krzakach, jeden dociera do celu nagle wpadając na drzwi, reszta gdzieś tam leży w pokrzywach.
Tak było w wątku Jennifer i grupy alf, tak było w wątku dark kitsune, tak teraz mamy Benka, Kate, Petera, od tego odchodzi wątek Parrisha, Meredith, Dereka i utraty mocy, Azkabanu, babki Lydii, Liama, problemów finansowych, Meksykanów i co tam jeszcze. Równocześnie pojawiają się i znikają postaci takie jak pani Morell, ojciec Scotta, ojciec Malii, Cora - pyk! są, jest jakaś draka pyk! nie ma.

Przez dwa pierwsze sezony mieliśmy do czynienia z jeśli się nie mylę 3 postaciami spn (wilkołak, banshee - jeszcze w powijakach oraz z kanimą). Plus jedna rodzina Łowców. Przez dwa kolejne menażeria urasta do monstrualnych rozmiarów i mamy Łowcę za Łowcą. Historie pokazane w dwóch pierwszych sezonach są spójne i wypady w przeszłość są wpisane w fabułę (Derek i Peter). Natomiast w dwóch ostatnich sezonach historie się rozrastają, co zmusza scenarzystów do stosowania tego irytującego manewru: ktoś stoi koło stołu i opowiada przejętym głosem jakąś tam historyjkę, a reszta stoi z rozdziawionymi gębusiami łapiąc muchy (historia Paige, Deucalion, Gerarda, Noshiko, babki Lydii, Meredith). Jeżeli przeszłości nie da się wpleść w fabułę i trzeba ją w taki sposób mozolnie wyłuszczać to jest to fabularny EPIC FAIL i dowód na nieudolność scenarzysty. Nie mam nic przeciwko flashbackom - ale w żadnej produkcji nie spotkałam się z takimi nawrotami, tak przedstawionymi, jak w TW. Doskonale przedstawione są flashbacki w Penny Dreadful, gdzie najpierw rzucane są okruszki przeszłości, a potem jest jeden cały odcinek poświęcony przeszłości - najlepszy w sezonie, w In the flesh domyślamy się ze słów bohaterów, co zaszło, w innej produkcji dla młodzieży - The 100 - też układamy sobie obraz przeszłości ze rozmów, niedopowiedzeń, półprawd, żeby mieć nasze wyobrażenia rozbite w pył przez pokazane wspomnienie. Tak się to robi!

A o co mi chodzi z długopisami i markerami? :) Organizacja uspokaja ludzi jak to powiedziano w serialu Trawka. Gdyby Jeff i spółka mieli kajecik z rozpisanymi cechami bohaterów, z rozpisaną fabułą z zaznaczonymi datami, to może nie dostawaliby pie*dolca przed każdym nowym sezonem. Zaczyna to teraz wyglądać, jakby Jeff zasiadając do pisania scenariusza myślał: noooo, jest Derek, hmmmmmmmm, co to się mu zdarzyło? *patrzy na puste białe ściany i puste półeczki* hmmmmm nie pamiętam, a przecież nie będę oglądał poprzednich sezonów! hmmmm. Jakieś wariatki coś wrzeszczą o Stilesie, po moim trupie, miałem inne plany.. kuźwa przestańcie! a macie *dociska Jennifer i Braeden* chyba była jakaś Kaśka, coś tam było seksualnego hihi, sex is good, hehe, ale ona umarła! a uj tam, ożywimy ją. Była jeszcze Malia...hhmmmmmm, ładna dziewczyna. I ostra! to takie nowoczesne - ale nie możemy marnować tych loków - no to niech będzie ze Stilesem, upiekę dwie pieczeni na jednym ogniu :>
A fani pamiętają, że Derek miał traumy, że przeżył ogromną tragedię, że morderstwo jego siostry rozpoczęło cały serial, że jego charakter nie pozwala na szybkie zażyłości, że zginęły jego bety - jedna z jego własnych rąk, że ogólnie facet ma problemy jak stąd do Władywostoku, a jednak cały czas dostaje bęcki, jest torturowany fizycznie i psychicznie, prezentuje się atrakcyjnie, ryczy, poleguje w lofcie i się dupcy. I fani się dziwią.
A Malia nie potrzebuje chłopaka i nowego ojca (ców), ma już bliską osobę, ma rodzinę: część zabitą przez nią w czasie przemiany, część żywą i straumatyzowaną. To jest tak NIEWIARYGODNE pole do popisu dla scenarzysty, z Malii mogła powstać postać na podobiznę Castiela: nieporadna w świecie ale dysponująca potężną mocą - przecież przez taki czas była zwierzęciem! Castiel łączy w sobie wręcz dziecinne zagubienie z urokiem, charyzmą i niebezpiecznym rysem. I mimo całego mojego serca dla Destiela oraz przystojnej aparycji Mishy - Castiel NIE JEST "seksualizowany" - co czyni z niego tym bardziej cudowną postać. Dlaczego Malia nie stała się członkiem grupy Scotta w której wszyscy jej pomagają we wszystkim - zarówno w życiu, nauce, jak i kojoctwie? Dlaczego to tajemnica jej kojoctwa nie prowadzi do Desert Wolf, tylko jest to pokazane przez pryzmat kolejnej pierdoły z życia Hale'ów i Petera - jakby im było mało? W ogóle po co ona jest Hale'ówną, przecież może być po prostu sobą - Malią, adoptowaną córką farmera, poszukującą swojego miejsca w życiu i wyruszającą w uniwersalną podróż swojego pochodzenia. Dlaczego szczytem Mallii problemów jest matma, a nie jak powiedzieć ojcu o sobie, jak z nim przeżyć tę traumę, jak pozbierać się po przeszłości - dlaczego Malia świeci cyckami w psychiatryku, a nie płacze z ojcem nad grobem matki - żegnając przeszłość? Dlaczego w Meksyku jest chamska wobec Lydii, a nie zwyczajnie ciągnie Scotta czy Stilesa za rękaw i pyta - jak się zachować - przecież to też można było pokazać w sposób komediowy bez robienia z niej pindy.

Prosta, linearna fabuła pozwalająca na spektakularne plot twists - które dzięki temu zyskują efekt bombowy i nie gubią się w gmatwaninie.
Konsekwencja: bohaterowie są spójni, zachowują się wiarygodnie dla swojego typu i są "wierni" swojemu zestawowi cech, zawsze takiemu samemu, niezmiennemu w zależności od tego jak akurat pasuje - gdzie jedyna dopuszczalna zmiana to rozwój.
Logika, zachowanie związków przyczynowo-skutkowych.
Używanie WSZYSTKICH bohaterów, bez odkładania ich na półkę. Skoro w tym sezonie były sceny w Azkabanie - to gdzie jest pani Morell, która tam pracuje? Dlaczego rodzice Kiry mają tak totalnie wyj*bane na losy swojej córki? 900-letnia lisica nie zasługuje na miejsce w fabule??
Zamykanie wątków, po uprzednim ich porządnym wykorzystaniu.
Rozdzielenie spn od RL: nosz kuźwa ludzie, ale po rzeźniach w BH powinno się tam ROIĆ od stróżów porządku a miasto powinno świecić pustkami.
Treść, treść i jeszcze raz treść. Nie efekciarstwo, nie slo-mo, nie lateksy, nie SUV-y, nie krew, nie fajerwerki do podkładu muzycznego, nie cudowania, nie menażeria, nie rozpraszanie uwagi widza pierdołami. TREŚĆ. Chcę się wzruszyć, chcę się pośmiać, chcę się zdenerwować w dobry sposób. Chcę współczuć bohaterom po śmierci Allison, chcę współczuć Derekowi, chcę współczuć Malii i jej ojcu.. Nie chcę oglądać ich wygibasów, ryków, skoków i posiedzeń przy okrągłym stole.
O takie rzeczy proszę. To nie jest skomplikowane :)

Tak tylko dopiszę jedno: Jeff ma znikome pojęcie czym jest śmierć, jest w tym jak towarzysz Józef Stalin, dla którego śmierć to tylko statystyka. Widać to w jego serialiku, w którym motyw śmierci przekłada się na ilość, a nie na jakość. To jest bardzo prymitywne, gówniarskie podejście, bo dla niego efektowne jest stanie bohatera na stosie trupów, a nie jedna mocna, mająca wpływ na wszystko i wszystkich śmierć.
Lista ofiar Petera, Jennifer, dark kitsune, Benka, grupy alf jest tak długa - że staje się nieważna. Ludzkie życie przez staje się właśnie takie: nieważne. A te śmiszne sceny z Lydią, która drżącymi usty szepcze, że ktoś umrze i jakoś tak się to potem rozmywa? Dodam do tego Modosukcesowe powroty zza grobu i można się zastanawiać, czy Jeff wyszedł mentalnie z dzieciństwa i jego abstrakcyjnego myślenia o śmierci.
Dla niego mocne jest pokazanie kitsune idącego przez hekatombę w szpitalu, za to nie radzi sobie w ogóle ze śmiercią głównej bohaterki, która nawet w chwili swojej śmierci, zamiast walczyć o życie i krzyczeć "nie chcę umierać" mówi o miłości. A po jej śmierci nie zostaje żaden ślad.

"Tak tylko dopiszę jedno: Jeff ma znikome pojęcie czym jest śmierć, jest w tym jak towarzysz Józef Stalin, dla którego śmierć to tylko statystyka. "
Toż widać to po samym Wolf Watch, w którym podliczają te nieszczęsne statystyki. Dla tych, którzy nie wiedzą, na te statystyki składają się:
-mizianko
-sceny bez koszulki
-trupy
-i jakaś randomowa statystyka, która w założeniu ma być śmieszna

Ugh.
Jak mówię - gówniarstwo.
Słyszałam o tym, że aktorka grająca Kate często lubieżnie wypowiada się o Liamie bez koszulki. Gdyby to był dorosły aktor mówiący tak o szesnastoletniej koleżance z planu. to by się zrobiło wielkie halo i oskarżenia o pedofilię. A tak to w studiu mało kto widzi w tym creepy sytuację i nikt nie hamuje idiotki :/

O mój boże, poważnie? Ostatnio oglądałam tylko kilka pierwszych minut Wolf Watch, więc nic o tym nie słyszałam. To jest obrzydliwe. Przecież ten dzieciak jeszcze do szkoły chodzi. Kuguarzyca w pełnym wydaniu.

Powtarzam za tumblrem :)