Warto wpomnieć, że Conrad to starszy brat, a Jeremiah jest młodszym. Byłą taka rozmowa przed śmercią Susannah, że kiedy urodził się Conrad myślała, że jest idealny, a on był jak kosmita, więc kiedu urodził się Jeremiah to on był ten uroczy. Mama nauczyłą starszego z synów, jak ma dbać o innych, o brata, o Belly, ale nie pokazała żadnemu z synów jak mają zadbać o siebie. Conrad wykazał się dojrzałością i zadbał o siebie idąc na terapie, czuł, że jest niestabilny emocjonalnie-epizody depresyjne, natomiast Jeremiah był zawsze pod taką niezrową ochronką ze strony wszystkich. Conrad wiedział o romansie ojca, ale chronił brata, wyczuł nawrót choroby mamy, ale chronił brata i ostatecznie czekał, aż Bella dorośnie emocjonalnie. Obaj bracia powinni przejść terapię po śmierci matki, chociażby dlatego, że ona umarła kiedy oni byli nastolatkami, tworzyli dopiero swoją torzsamość. Conrad kochał Belly od zawsze, a Jeremiah od tego lata kiedy stała się piękna, zaś ona młodszego z braci nie kochała naprawdę, było jej dobrze w prostym związku, bo wcześniej nie potrafiła zauważyć cierpienia starszego brata, a Jeremiah chwycił się jej jak koła ratunkowego, owszem poczuł się lepiej i ona nie wiedziała, że wcale mu nie pomogła. Ryczałam ja rozmowie braci pod motelem, że każdy chce by ten drugi był szczęśliwy i każdy z nich chce by ona była szczęśliwa i potem na rozmowa na cmentarzu w piątą rocznice śmiercu ich matki. Myślę, że Conrad nie wyznał by uczuć przed ślubem, gdyby nie dowiedział się o zdradzie Jeremiah. W pewnym momencie byłąm za nimi dwoma bez tej Belly, albo nimi dwoma w tym samym czasie, niedziele dziewczyna miałaby wolne :), Conrad zasługiwał na Belly od zawsze i też musiał nie bać się zaufać swoim uczuciom, ale nie można kochać kogoś, nie kochając najpierw siebie, natomiast Jeremiah dobrze, że znalazł Denise, bratnią duszę, wspierała go, ale bez obowiązku, tylko z czystej przyjaźni i on mógł sam dostrzeć swoje uczucia, dorósł i jestem z niego dumna. Tylko ten przereklamowany Paryż, a fuj, mnie bardzie by kręcił Rzym, ale za to rozumiem zachwyt domem nad morzem, sama mam takie miejsce, gdzie wracam co roku. Pozdrawiam

Bardzo dobre spostrzeżenie, jeśli chodzi o synów i postrzeganie ich przez matkę. Dzieci nie rodzą się złe, dorośli kształtują ich system wartości. Poza tym Conrad, jako dziecko, nie powinien być obarczony taką odpowiedzialnością. Stanowczo wymagano od niego za wiele, stąd ta konieczność idealizmu, perfekcji. Nie dawał sobie nawet marginesu błędu chociażby na medycynie, nie potrafił znieść porażki, czy przyznać się do niej. W jego oczach rzutowała ona na niego całego, miał też zaburzone poczucie własnej wartości. Jere natomiast był tym, który ma być miły, uprzejmy, charyzmatyczny. Nikt inny niczego więcej nie wymagał, ale tez niczego więcej nie dostrzegał. On sam podświadomie próbował uczestniczyć w tym dorosłym świecie, w którym się nie odnajdował, bo dla niego nigdy tam nie było miejsca - walka o dom letniskowy. Czuł się pomijany, traktowany jak dziecko, traktowany niepoważnie, pobłażliwie, jak dziecko. Obaj zostali skrzywdzeni, przez rodziców, którzy nie traktowali ich jednakowo, porównywali, dzielili, a nie łączyli. Przez to każdy z nich poszedł swoją drogą, jeden się odsunął, drugi chciał pokazać, że jest na tyle silnym żeby stanowić dla starszego konkurencję. Taka rozgrywka, która miała podłoże w wychowaniu. I na to wszystko ta Belly, która ich niewątpliwie skrzywdziła i poróżniła. Niestety z każdym odcinkiem miałam do niej coraz mniej sympatii. W ostatnim sezonie jej zachowanie ma wiele do życzenia. Nie podoba mi się jej rozwój postaci. Mówiąc, że dojrzała, myślę, że to na wyrost. Cieszę się jednak na zmianę braci.