Belly is the problem

Dużo tu absurdów, to fakt. Ten miał w domyśle chyba pokazać, że wybielała we wspomnieniach Jerrego, a Conrada starała się z nich usunąć, ale uczuć nie da się zamazać. Wyszła jednak ckliwa historyjka bez żadnej głębi. W pierwszym sezonie bardzo podobał mi się wątek przyjaźni matek, poradzenie sobie z diagnozą, zdradą, młodzieńcza depresja, stąd wątki dziecinnych i bezrefleksyjnych zachowań dało się przełknąć, zwłaszcza, że bohaterowie byli młodzi i mogli sobie na nie pozwolić. Obecnie bohaterowie mimo upływu lat wydają się jeszcze bardziej dziecinni. Conrad stara się wyjść na prostą i został bardzo skrzywdzony przez wszystkich, więc jego zachowanie jest chyba najbardziej uzasadnione, natomiast Belly i Jerre zachowują się irracjonalnie, niedojrzale, impulsywnie.

Trzeci sezon niestety najsłabszy. Brak głębi i emocji z pierwszych dwóch sezonów. Mam wrażenie, że Belly kocha wyobrażenie Conrada z lat dziecięcych nie człowieka, którym jest obecnie. Jeremiah w tym sezonie został przedstawiony jako bardzo niedojrzały, choć widać, że bardzo stara się sprostać chociażby wymaganiom ojca. Kocha Belly i jak sama powiedziała zawsze ja wspiera. Conrad nadal nie poradził sobie z demonami przeszłości. Nie nadaje się do żadnego związku, a co dopiero poważnego.

Każdy z bohaterów nie nadaje się do poważnego związku i ma traumy, które powinien uleczyć.
Belly ma problem z podejmowaniem decyzji, analizą i akceptacją własnych uczuć, myśli, emocji. Tłumi je, a przez to, nawet nieświadomie, krzywdzi innych. Bywa egocentryczna i egoistyczna. Potrzebuje oddechu i tego, o czym powiedziała jej matka, potrzebuje zrozumieć, kim chce być i do czego dążyć, doświadczać i odkryć samą siebie.
Jere cierpi na syndrom młodszego dziecka, rozpieszczany od lat, ma problem z poczuciem odpowiedzialności, a z drugiej strony ma obniżone poczucie własnej wartości. Podejmuje decyzje, aby na siłę pokazać się dorosłym, mimo iż podejmuje je lekkomyślnie i pod wpływem osób lub chwili. Na siłę chce udowodnić innym swoją wartość. Brak mu dojrzałości, w tym tej emocjonalnej.
Conrad od lat cierpi na depresję, stara się poradzić sobie z traumami, ale część z nich zakopuje w piasku, albo od nich ucieka, leczy skutki, ale nie przyczynę. Dopiero rozmowa z Belly uświadomiła mu, że ma syndrom bohatera. Rodzice wpajali mu jaki jest dojrzały i nakazywali odpowiedzialne zachowania, chociażby względem brata (sezon 1), narzucono na niego zbyt dużą presję, mimo młodego wieku. Nie poradził sobie z problemami dorosłych, nie miał możliwości być dzieckiem. Zawsze musiał być tym odpowiedzialnym, co widać nawet we wspomnieniach Belly. Chciał, by rodzice byli dumni. Ma problem z zaufaniem i proszeniem o pomoc. Woli uciec niż zmierzyć się z własnymi emocjami. Dobro innych przedkłada ponad swoje, często podejmując decyzję za osoby trzecie.
Można wymieniać i wymieniać. Każdy z nich ma coś, co należy przepracować.
Uważam, że po rozstaniu z Jere będzie przeskok czasowy, w którym każdy z bohaterów pójdzie w swoją stronę i w końcu dojrzeje i się odbuduje. Najlepiej by było, aby razem w trójkę wyjaśnili sobie wszytko w domku na plaży. Odbudowali przyjaźń i przyznali się do miłości.
Tu nikt z nikim nie rozmawiał i dlatego wszyscy cierpieli. Belly kochała Conrada, ale ukrywała to przez lata. Conrad czuł coś do Belly, ale nie chciał jej skrzywdzić. Jere był blisko z Belly, a kiedy dorosła zaczęła mu się podobać. Jere wiedział, że Belly czuje coś do Conrada, a może nawet domyślał się, że Conrad odwzajemnia uczucia (fajerwerki). Belly nie wyjaśniła sytuacji z Conradem, uciekła do Jere. Później całowała się z jego bratem, mimo iż Conrad nie wiedział o jej relacji z Jerem, a Jere nie wiedział o ty, że nadal jest coś miedzy nią a Conradem. Następnie decyzja o odłożeniu związku, żeby dać czas Jerem na oswojenie, mimo iż czas niczego nie leczy, a tylko zakopuje problem. Czuł się upokorzony, wykorzystany, zdradzony. Później Conrad wiąże się z Belly również nie rozmawiają o tym wprost z Jerem. Następne wydarzenia to tylko kolejna sekcja niewyjaśnionych i nieprzegadanych sytuacji. Liczę, że końcówka dostarczy tego, co powinna - ROZMOWY.
A cały serial, o ile miał potencjał, uważał iż go zmarnował. Na siłę próbują pokazać, że jest to cos więcej niż format dla nastolatków. O ile 1 sezon na to się zapowiadał, o tyle pozostałe już nie. Spłycono relacje i problemy starszych bohaterów, wszystko stało się miałkie.