Po średnio udanych zwiastunach, po niefortunnych wypowiedziach twórców, które sugerowały, że Śródziemie w serialu będzie drugim Nowym Jorkiem, a szermierze wokeizmu, krzyżowcy politycznej poprawności i parytetów oraz „urażeni”, będą wyglądać zza każdego głazu i każdego drzewa, okazało się, że była to tylko projekcja społeczności internetowej. Serial póki co daje radę, pokazując zarazem, że ocenianie filmowego dzieła, zanim się to dzieło obejrzy, jest cokolwiek karkołomne, a oceniający (ukłony dla Drwala Rębajło) mogą po premierze wyjść na zwyczajnych durniów, i pozostaje im jedynie albo przyznanie się do błędu, albo zabetonowanie na swoich pozycjach.

Nie jest to dzieło wybitne, brakuje mu siły i głębi trylogii Jacksona, aktorzy w większości grają przeciętnie, brak im charyzmy, bywają też irytujący. Tu szczególnie zwracam uwagę na postać Galadrieli – archetypowa wręcz współczesna amerykańska szefowa korporacji, zimna jak kłoda w lasach Minnesoty, pozbawiona cech charakteru poza „niezależnością” i „uporem”, tak wielkim uporem, że spróbuje przepłynąć wpław morze, byle tylko postawić na swoim. Dodajmy jeszcze, że wywija mieczem na takim poziomie, że zawstydziłaby samego Aragorna. Oto wzór dla współczesnych kobiet – sugerują twórcy.

Jednak mimo tych mielizn, mimo nieznośnej Galadrieli, tak naprawdę trudno się w serialu do czegoś przyczepić. Świat jest ładny, magiczny, widać te setki milionów dolarów włożonych w produkcję, wszystko jest odpowiednio pokryte patyną, nieźle oświetlone. CGI daje radę, choć już nie robi wielkiego wrażenia, może dlatego, że ostatnia dekada przyzwyczaiła nas do tego, że CGI radę dawać musi. Postacie wyglądają autentycznie. Twórcy odeszli od tak irytującej mody zatrudniania zamiast aktorów modeli i modelek; mamy w serialu prawdziwe twarze, często brzydkie, niemal zawsze charakterystyczne. Duch Jacksona unosi się ponad wykreowanym światem. Widać inspirację, zarówno w lokacjach, dialogach, jak i w muzyce – odpowiednio podniosłej, często chóralnej, choć brakuje jej mocy partytury Shore'a. Bywa magicznie, bywa baśniowo. Tajemnicza postać przybyła z nieba (Gandalf?, Sauron?), jej interakcja z dziecięcymi bohaterami, czerpie z najlepszych baśniowych wzorów. Jednak i tu mamy pewien dysonans. Są w serialu sceny infantylne, są też brutalne, jakby twórcy nie potrafili zdecydować, do kogo kierują swoje dzieło. Sama historia nie porywa. Jest to typowe, generyczne fantasy, z elementami horroru, przygody i podniosłych dialogów okraszone pięknymi plenerami, odrobiną humoru i patetyczną muzyką. Brak tu jakichkolwiek zaskoczeń, „szczęka nie opada”, twórcy poszli bezpieczną drogą, emocji jak na lekarstwo.

Jednak ostatecznie serial się broni. Nie jako przełomowe dzieło, przy którym niecierpliwie czekamy na kolejny odcinek, ale jako bezpieczna, ładna oglądajka, mająca momenty i pewną magię –szczególnie w wątku tajemniczego przybysza oraz w przedstawieniu świata krasnoludów. Widać, że twórcy oddali serialowi serce, że choć często brakuje im odwagi i – co daje się również zauważyć - doświadczenia, zrobili serial z miłością i pasją, że nie chodziło im wyłącznie o to, by księgowe słupki się zgadzały. Rzecz nieczęsta w obecnych czasach.