A tak zaproponuję, jako że wywodzę się z literatury, wszędzie, gdzie się da, wciskam wątki literackie. Zresztą przecież nasz ulubiony wiedźmin rodowód ma również książkowy, bo wszystko zaczęło się dawno temu w "Fantastyce". Dziś "Nowej", swoją drogą nie wykorzystali zbytnio premiery nowej książki Sapkowskiego. Rozumiem, że sam autor pewnie nie był skory do długiej rozmowy, ale można było zrobić wywiad z wydawcą, tłumaczem, walnąć tekst wspominkowy o serii, podzwonić do ludzi, popytać. Nie dziwię się, że prasa w Polsce umiera, skoro takie wydarzenie, a w "Nowej" naczelny pisze wstępniaka zupełnie niezwiązanego z fragmentem takiej powieści, jaki zamieszcza w piśmie. Nie lubi AS, czy co? Innej prozy, jaką tam zamieścili w tym numerze, nie czytałem, nie ocenię, ale brak skrótów, wstępów, opisów, które by zachęciły do jej czytania, na minus, a publicystka nudna.

Ale wracając do nowego Wieśka, a raczej Wiesia, bo chłopak ma ledwie 18 lat: właśnie ze względu na wiek Geralta trudno mi było go sobie wyobrazić w nowej powieści. Przeważnie czytając opowiadania i sagę, mam przed oczami wiedźmina z pierwszej części gry, czasami Cavilla, a tu? Hemsworth? Co prawda autor podkreśla, że wiedźmin wygląda na starszego, niż jest, ale i tak wszystkie postaci, których spotyka, mają go za gołowąsa. Pewnie dlatego, jak się zachowuje. Gada byle jak, nie zna się, bywa brawurowy, słowem: jak gówniarz. Ale pierwszy szlak, który przebywa, sprawia, że na koniec rodzi się nam właśnie ten Geralt, którego znamy z książek, gier, komisów i serialu.

Fabuła pędzi, nie ma nudy, może trochę niektóre postaci są słabiej zarysowane, ale z drugiej strony Sapkowski ma już taki warsztat, że wiele mu nie trzeba, żeby napisać to, co chce, i żeby to działało na czytelnika. Książkę się nie czyta, tylko pochłania. Ona płynie rytmem najlepszego pływaka. Czy jest za krótka, jak mówią zarzuty? Dla mnie każda książka z Geraltem z Rivii jest za krótka, ale tu nie czuję, by sto stron więcej poprawiło jakość, która jest wysoka. Zresztą Sapkowski zawsze najlepiej pisał, kiedy miał mało miejsca, patrz opowiadania.

Język piękny, technika opowiadania wybitna, treściwość akuratna, siła twórcza wielka. Ciekawe historie, które autor stara się rozwiązywać bez sztampy. Finał, ostatnia strona to miód dla fanów wiedźmina. Tak, król fabuły wciąż jest jeden i nazywa się Andrzej Sapkowski. Pogrywa z czytelnikiem (z graczem też? - patrz miecze na plecach), nie jest poprawny politycznie, nie patrzy na adaptacje, robi swoje. I jak to on sam mówi, Geralt oryginalny jest tylko jeden. Ten książkowy.

Jeszcze słówko o przenikliwości autora, który wciąż wie, co w trawie piszczy. Bo to niby fantasy, a świat jakiś taki jak nasz, pełen pazerności, głupoty i obłudy. Nie jestem zwolennikiem aborcji na życzenie ani jakimś przesadnyn krytykiem męskiej rywalizaciji, ale trzeba oddać Sapkowskiemu, że ten tekst o zabiegu terminacji, gdyby w ciążę zachodzili mężczyźni (że odbywałby się w fanfarach i rytuałach) trafia w sedno patriarchatu i toksycznej męskości. Choć oczywiście w tekście można też spotkać wredne baby, "Polityka" w artykule o "Rozdrożu" zacytowała swojej bańce tylko ten fragment...

Ale to wszystko nieważne, kiedy mówimy o wybitnej prozie i tym, że Neverland Sapka powróci i to powróci szybciej, niż moglibyśmy pomyśleć, bo autor dał sobie bezpieczny czas trzech- czterech lat. Czyli może za dwa, trzy lata...

PS. "Sezon burz", mimo że krytykowany, bardzo lubię, chyba jest ciut lepszy od "Rozdroża", a łączy je jedno - obie są zszyte z opowiadań, czyli potwierdza się, że AS najlepszy jest w krótkiej formie.