Kolejna polska produkcja, którą można sobie odpuścić. A szkoda, bo porusza ważne tematy. Nie jest to w żadnym wypadku film mroczny, a jedynie męczący. Udało mi się dotrwać do końca drugiego odcinka. Pod pojęciem ambitnego, alternatywnego kina rozumiem coś więcej niż pokazywanie najbrzydszych obrazów miasta. Wygląda to wręcz tak, jakby twórca sam siebie chciał prześcignąć w znajdowaniu najbardziej odrapanych ścian. Konstrukcja jest naiwna (rozdawanie chlebka, przemowa w ratuszu, wizyta w psychiatryku). Reżyser nie ufa bystrości widza, uciekając od trudnych tematów. Trudno jest zrozumieć, jaki końcowy efekt chciał osiągnąć. Jeśli miał to być ciąg impresji, to nie wyszło. Historia nie jest ani dobrze opowiedziana ani oryginalnie przedstawiona. Całkowity brak napięcia. Wątki sprawiają wrażenie pourywanych. Powstał jakiś dziwny zlepek nie współgrających ze sobą scen, w których dominuje przygnębiająco-nudny przekaz wizualny. Ciemno, biednie, depresyjnie i patologicznie. Bohaterzy bez wyjątku bierni, załamani, bez wyrazistych charakterów. Wszyscy na ekranie zachowują się tak, jakby nic im się nie chciało. W miejsce wyrazistych dialogów, które posuwałyby akcję do przodu postawiono na dużo nudnego gadania. Aktorzy niewyraźni, nieobecni, obojętni i bez emocji. Dłużyzny, brak polotu, intryga nie pobudza do poszukiwania jej rozwiązania. Czy naprawdę Polacy lubią takie kino?