Serial wygląda jak "hollywoodzki przepis na sukces":
bierzesz gangsterskie klimaty z "Rodziny Soprano", dodajesz wierność realiom z "Mad Men", doprawiasz szczyptą obyczajowości z "Rzymu", mieszasz przy użyciu zawstydzającego budżetu i sławnych nazwisk, podajesz gorące z HBO, żeby nikt tego nie pociął.

Tylko, że Broadwalk Empire ma to coś, co wyróżniało każdy z poprzednich z osobna, na co składa się dramaturgia, genialny scenariusz, świetne ewoluujące postaci, tempo, a co daje w sumie "efekt jeszcze jednego odcinka".

I oczywiście Steven Buscemi, najbardziej fascynujący brzydal w historii kinematografii (moja żona go uwielbia). Facet którego pamięta się nawet ze scen bez jego udziału, jak ta z "Fargo" Cohenów, gdzie motelowa prostytutka charakteryzuje graną przez niego postać jako "tego śmiesznego".

Mamy tu jeszcze genialne dialogi (w większości w wykonaniu Nucky'ego) i prawdziwe perełki w postaci krótkich monologów Van Aldena (u dentysty), Margaret (w przebieralni) czy w wykonaniu Chulky'ego Whita w przesłuchaniu szefa Ku Klux Klanu (historia ojca zakończona genialnym:"I'm ain't building no bookcase")