No więc ukończyłem tego PoPa i chociaż mam nieco zastrzeżeń, to ogólnie rzecz ujmując polecam.

Zdecydowanie najlepszy element gry to to, jak cudownie płynne jest poruszanie się po świecie dzięki temu, że Elika ratuje protagonistę przed każdym upadkiem -
między nieudanymi próbami kolejnych akrobacji nigdy nie ma sztucznych przerw wymuszonych koniecznością ponownego wczytania gry i gracz może ponawiać swoje skoki i inne akrobacje od razu po porażce, praktycznie nie tracąc przy tym nagromadzonego w sobie poczucia pędu. To tak, jakby w dowolnej grze wyciąć debilne loading screeny po śmierci trwające dobrych kilka, czasami nawet kilkanaście sekund i skutecznie zniechęcające do jakichkolwiek porażek (a przy tym między innymi do śmiałej eksploracji i eksperymentowania), po prostu miodzio. Naprawdę wielu graczy nienawidzi tego rozwiązania, ale czym się różni taki zabieg od "normalnego" umierania i czekania aż gra się grzecznie załaduje? Tylko ilością marnowanego przez gracza czasu.

To na co gracze zdają się narzekać najczęściej (poza nieśmiertelnością głównego bohatera, rzecz jasna) to to, że PoP z 2008 roku jest zbyt łatwy. Zgadzam się z tym stwierdzeniem tylko częściowo. W czasie grania natknąłem się na wiele segmentów naprawdę świetnie wyważonych pod względem poziomu trudności, gdzie projektanci doskonale zdawali sobie sprawę z tego, jaki wpływ na rozgrywkę oraz mentalność graczy mają ratunki Eliki i w tych konkretnych segmentach trudność była spójna z tym, jak dotkliwa była kara za skuchę (w sensie: jak daleki dystans gracz musi znowu pokonywać po porażce). Niestety przez większość gry dystanse między podłożami (które są tutaj checkpointami) są takie same zarówno w przypadku łatwych, jak i trudnych sekwencji i w tym leży problem, a nie w tym, że Elika cały czas wyciąga gracza z opresji. Gdyby twórcy pokusili się o dodatkowy poziom trudności, taki z oszczędniej rozstawionymi checkpointami, to moim zdaniem byłoby I-DE-ALNIE. No, gdyby jeszcze...

...podczas walki w imię tego samego toku myślenia po "śmierci" bohatera wrogowie odzyskiwaliby całe zdrowie, a nie jedynie jego część... Oczywiście wtedy system walki musiałby zostać nieco przebudowany, aby takie coś nie mogło być konsekwencją skuchy podczas QTE, to byłoby głupie. Skoro już mówię o walce, to powiem, że podoba mi się nieco bardziej od tego, co na chwilę obecną widziałem w uważanych przez wielu (w tym Yahtzee'ego z Zero Punctuation, wiecznego marudę i malkontenta) za najlepszą część serii Piaskach czasu. Starcia są ucztą dla oczu, a samodzielne eksperymentowanie i wyszukiwanie kolejnych kombinacji ciosów sprawiało mi masę frajdy. I tak, nie jest to najbardziej wymagający system walki z jakim miałem do czynienia, ale to samo mogę powiedzieć o systemie z SoT, so yeah.

Największy problem jaki mam z tą grą, to jej powtarzalność. Twórcy robili wszystko, aby ją zamaskować serwując nam odmiennych bossów w różnych lokacjach, wykorzystując odmienne moce Eliki w różnych lokacjach i dostarczając odmienne MOMENTY, też w różnych lokacjach, no i nawet im się to udaje, ale tego, że dokładnie 24 razy(!?) cel do wykonania jest identyczny nie zamaskują nawet najpotężniejsi czarodzieje. Tutaj mamy ewidentny minus i skazę.

Oprawa graficzna jest cudownie baśniowa i kolorowa, moje oczy nie znudziły się aż do końca. Z soundtracku wpadły mi w ucho tylko dwa, może trzy utwory ¯\_(ツ)_/¯

Nie ma w sumie czego mówić o postaciach - główny bohater to typowy złodziejaszek i cwaniak, a Elika to typowa księżniczka próbująca nie być typową księżniczką (:P). Miło się obserwuje, jak ta dwójka powoli się do siebie przywiązuje, ale to tyle moim zdaniem.

I to by było na tyle, PoP z 2008 roku to moim zdaniem pomimo wszystko naprawdę solidna gra. Jeżeli nie traktujecie "nieśmiertelności" głównego bohatera jako afrontu ostatecznego i dostrzegacie w niej mały przebłysk geniuszu tak jak ja, to pewnie będziecie się dobrze bawić :)