Albo: jak uwierzyć, że Storm to ultraszefowa. Wersje konsolowe, które mieliśmy w latach 90., okazały się nieprzyjemnym żartem. Prawdziwe, arcade’owe narodziny Capcom Marvel Universe wystarczająco eksperymentują na tle „konkurencyjnych” serii, by nie tylko nie traciły historycznego znaczenia, lecz także kanapowo, w versusie nadal trzymały fason. Jest arcyszybko, efekciarsko (choć dopiero „na drodze do” epileptycznych odsłon późniejszych), chwilami bez balansu (a weź traf na CPU z Sentinelem…), ale wciąż do ogarnięcia, zrozumienia i kontrolowania – trochę jak w Darkstalkers. Skromna skala X-Menów dobrze kontrastuje z przepastnymi zawartościami Marvel vs. Może być też tak, że mnie te dwuwymiarowe bijatyki od żółto-niebieskich tak zachwycają wizualnie, bym chciał przy nich spędzać czas niezależnie od czegokolwiek. A może być tak, że Children of the Atom to nadal dobre mordobićko. Do tego bliskie kultowej animacji.
czytaj dalej
