Connor Kenway

W cieniu wojny o wolność, w kraju rozdartym przez rewolucję i zdradę, narodził się człowiek, który nie należał w pełni do żadnego świata, a jednak był nieodłączną częścią obu. Connor Kenway, znany wśród swojego ludu jako Ratonhnhaké:ton, był symbolem zderzenia kultur, idei i historii – i zarazem jednym z najbardziej wewnętrznie rozdartych bohaterów w historii Bractwa Asasynów.

Urodzony 4 kwietnia 1756 roku w lasach Mohawk Valley, Connor był dzieckiem dwóch światów: jego matką była Kaniehti:io, kobieta z ludu Kanien'kehá:ka (Mohawków), ojcem zaś – Haytham Kenway, brytyjski arystokrata i… templariusz. Choć więzy krwi mogłyby sugerować dziedziczenie zarówno jednego, jak i drugiego dziedzictwa, życie Connora potoczyło się zupełnie inaczej. Nigdy nie poznał ojca jako dziecko. Wychowywał się wśród swojej społeczności, ucząc się życia blisko natury, w harmonii z ziemią i tradycją przodków. Był również wnukiem pirata i Asasyna – Edwarda Kenwaya, choć nie do końca wiadomo czy był tego świadomy.

Jego dzieciństwo przerwała brutalność świata białego człowieka. Wioska została zaatakowana i spalona przez ludzi dążących do władzy – w tym, jak później się okaże, z ramienia templariuszy. To wydarzenie nie tylko odebrało mu dom i matkę, ale również rozpaliło w nim głęboko zakorzenione pragnienie sprawiedliwości. Zrodził się z tego gniew – nie ślepy, lecz ukierunkowany. Connor postanowił, że stanie się siłą, która zapobiegnie takim tragediom w przyszłości.

Wyruszył w podróż, która zaprowadziła go do Bractwa Asasynów. Pod okiem Achillesa Davenporta – ostatniego z pozostałych mentorów – przeszedł szkolenie i stał się nowym ogniwem pradawnego zakonu. W odróżnieniu od wielu Asasynów przed nim, Connor nie działał w ukryciu dla własnej korzyści – walczył z otwartą twarzą, często sam, przeciwko imperium.

Jego życie splotło się z kluczowymi wydarzeniami wojny o niepodległość Ameryki. Walczył u boku takich postaci jak George Washington, Benjamin Franklin czy Paul Revere. Pomimo ich historycznego znaczenia, Connor patrzył na nich z ostrożnym dystansem – nie jako na bohaterów, lecz jako ludzi uwięzionych w grze interesów. Dla niego wojna nie była tylko starciem narodów – była też zagrożeniem dla jego ludu, którego ziemie i przyszłość znajdowały się pomiędzy młotem a kowadłem.

Connor był nieustępliwy, ale nie okrutny. Cichy, ale nigdy bierny. Głęboko moralny, choć często zmuszony do trudnych decyzji. Jego styl walki odzwierciedlał jego tożsamość – surowy, instynktowny, skuteczny. Posługiwał się tomahawkiem, łukiem, ukrytym ostrzem i bronią palną, walcząc zarówno w gęstych lasach, jak i na zatłoczonych ulicach Bostonu czy Nowego Jorku.

Jednym z najboleśniejszych rozdziałów w jego historii była konfrontacja z własnym ojcem, Haythamem Kenwayem. Choć obaj reprezentowali przeciwne ideologie – asasynów i templariuszy – ich relacja była głęboko ludzka. Walczyli ramię w ramię, spierali się o sens wolności i porządku, aż w końcu stali się wrogami, których związała nie tylko krew, ale też tragiczna konieczność.

Po zakończeniu wojny Connor odkrył, że mimo upadku wielu templariuszy i zwycięstwa rewolucji, jego lud nadal jest spychany na margines – zdradzony przez tych, którzy obiecywali wolność. Zrozumiał wtedy gorzką prawdę: rewolucje są pisane słowami, ale ich konsekwencje odczuwają najsłabsi.